دانلود طرح توجیهی و کارآفرینی کارآفرینی صنایع تزئینی و غیر تزئینی (word)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 69

فصل ششم :

صنایع تزئینی و غیر تزئینی

مقدمه

ارسباران به خاطر ویژگیهای خاص خودش منجمله عشایری و کوهستانی بودن باعث تنوع زیاد صنایع دستی شده است که در این پژوهش به تعدادی از آنها اشاره‌می شود. در ارسباران علاوه بر فرش و ورنی که بیشتر جنبه صادراتی به اروپا را دارد و نیز علاوه بر جاجیم و گلیم که مصرف خانگی دارد یکسری صنایع دیگری نیز هست که نحوه بافت آنها تا حدود زیادی شبیه بافت فرش و ورنی، جاجیم و گلیم است.

با این تفاوت که آنها (گلیم، ورنی، جاجیم، قالی) را در اندازه کوچکتر و متناسب با نیاز خود یافته و به صورت خورجین و …‌می دوزند و یا به عبارت دیگری صنایعی که در صفحات بعد به آن اشاره‌می شود نحوه بافت آن بافت گلیم و ورنی و … است و علاوه بر اینکه نیاز خاصی را جواب‌می دهد و کار کرد خاصی را دارند جنبه تزئینی هم دارد که این صنایع در ذیل براساس کار گرد به چند بخش تقسیم‌می شود.

الف - صنایع دستی که کار کرد حمل اثاث را دارند :

1 ) توبره نمک (نمکدان) 2 ) حیبه 3 ) یهرقاشی 4 ) جا قاشقی و جا قیچی 5 ) خورجین 6 ) مفرش 7 ) جوال

ب - صنایع دستی مخصوص منزل و آلاچیق :

1 ) نوار تزئین آلاچیق 2 ) نوار بست آلاچیق 3 ) سیاه چادر

ج - صنایع دستی مخصوص شتر و چار پایان

1 ) شال شتر 2 ) اوزندریه 3 ) جل اسب 4 ) نوار یا ارکن

در بند الف به غیر از مورد 7 که کارکردش حمل و نگهداری علامت است مابقی در گذشته هم کارکرد حمل اثاث را داشتند و هم جنبه تزئینی و در حال حاضر هم کلاً جنبه تزئینی دارد.

در بند ب مورد 1 کلاً جنبه تزئینی دارد و مورد 3 غیر تزئینی و مورد 2 هم جنبه تزئینی دارد و هم غیر تزئینی

در بند ج مورد 2 کلاً جنبه تز ئینی دارد و ما بقی علاوه براینکه کارکرد خاصی را دارند جنبه تزئینی هم دارند.

در اخر این فصل به لباس محلی و اسیند دوزی - و منجوق و جوراب اشاره شده است که هر کدام علاوه بر اینکه کارکرد خاصی را دارند جنبه تزئینی هم دارند.

الف : صنایع دستی مخصوص حمل اثاث :

1 ) توبره نمکدان

نمک یکی از مهمترین مواد غذایی است و به اصطلاح چاشنی غذائی است. غذا طعم اصلی را بخود‌می گیرد و خوشمزه تر‌می شود. علاوه بر انسان دامها نیز به نمک نیاز دارند که دامها نیز در مدت یکسال یکی دوباره نمک‌می خوراند که جبران کمبود کلسیم را داشته باشد.

مردم ایل و روستاها در زمان قدیم سنگ نمک (داش دوزی) که خریداری نمود و این سنگ نمکها که بصورت تکه‌های بزرگ بودند از طریق آسیاب دستی پودر نمود و در کیسه مخصوصی که از قسمت بدن پهن و از قسمت دهان باریک است‌می ریختند و برای اینکه رطوبت نگیرد آنرا از گوشه از آلاچیق یا چادر یا در خانه‌های روستایی از میخی آویزان‌می کردند و موقع برداشتن نمک دست را براحتی در آن داخل کرد و مقدار نمک در‌می دارند.

بافت توبره نمکدان‌می تواند جاجیم بافت یا گلیم باف یا ورنی باف باشد که قالی بافت و ورنی بافت از همه آنها با ارزشتر و قیمت آن از گلیم بافت بیشتر است و رویه آن قالی بافت و پشت آن گلیم بافت‌می باشد. (به قسمت خورجین مراجعه شود)

عرض 30 تا 40 سانتی متر متغیر است

طرح شماره (60) نمکدان

و تارهایی که در ابتدا در پهلوها بدون بافت باقی مانده بودند به صورت گیسو بافته و در انتهای آن برای تزئین قوتاز‌می گذارند.

اگر در درست کردن نمکدان در قسمت رویش از قالی بافت یا ورنی بافت یا قایخ بافت استفاده کنند. مطابق با طرح شماره (61) قسمت الف را

تحقیق در مورد اقتصاد کلان

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 78

فصل ششم:

نظریه سرمایه گذاری و عوامل مؤثر بر میزان سرمایه گذاری

مفهوم اقتصادی سرمایه گذاری با مفهوم تجارتی آن که در گفتگوهای روزانه به کار می رود تفاوتهای بسیار دارد. برای مثال، هر گاه شخصی تعداد صد سهم از سهام شخص دیگری را بخرد، شخص اول ممکن است چنین اقدامی را نوعی سرمایه گذاری تلقی کند، در حالی که، در واقع، معادل مقدار سرمایه گذاری شخص مزبور، فروشنده سهام سرمایه گذاری منفی کرده است و بنابراین از نظر اجتماع هیچ گونه سرمایه گذاری جدید اقتصاد انجام نشده است.

«سرمایه گذاری اقتصادی» در کل اقتصاد، تنها هزینه هایی را در بر می گیرد که موجودی کالاهای سرمایه ای نظیر کارخانه ها و یا تجهیزات فنی و یا موجودی کالاها را افزایش دهد. خرید ماشینهای فرسوده و یا کارخانه هایی که در سالهای قبل ساخته شده اند از نظر اقتصادی سرمایه گذاری تلقی نمی شود و بدین جهت عنوان سرمایه گذاری را تنها به هزینه هایی میتوان اطلاق کرد که به منظور ایجاد کارخانه ها و ماشینهای کاملاً نو و یا گسترش ظرفیت کارخانه های موجود و یا افزایش موجودی کالاها انجام شده باشد.

سرمایه گذاری فراگردی است که در آن کالاهای سرمایه ای برای تولید کالاها و یا خدمات دیگر به کار می رود. بنابراین به روشنی می توان گفت چنانچه از اتومبیل برای حمل کالا یا اداره صنعت و یا فعالیت بازرگانی استفاده شود هزینة خرید آن سرمایه گذاری اقتصادی محسوب می شود. اما اگر اتومبیل تنها برای گردش آخر هفته به کار رود، بدیهی است که هزینه خرید آن نوعی هزینه مصرفی خواهد بود.

در مورد هزینه خانه سازی نیز همین مسئله مطرح است؛ هرگاه خانه جدیدی ساخته و سپس اجاره داده شود، از نظر صاحب خانه و جامعه، سرمایه گذاری صورت گرفته است. اما هرگاه صاحب خانه خود در خانه جدید سکنا گزیند آیا هزینه خانه مانند هزینه اتومبیل نوعی هزینه مصرف خواهد بود؟ برعکس مورد اتومبیل، وزارت بازرگانی کلیه «هزینه های تأسیساتی و ساختمانی» را به عنوان سرمایه گذاری به حساب می آورد.

بالاخره در مورد تحصیلات نیز اگر مربوط به آموزش اصول لازم برای شغل یا حرفة معینی باشد، آیا باید هزینه آن را از نوع سرمایه گذاری تلقی کرد؟ در این صورت آیا باید انتظار داشت که قدرت کسب درآمد دانش آموخته در نتیجة تحصیلات افزایش یابد؟ مسلم است که درآمد شخص مورد نظر در نتیجه تحصیلات بالا می رود: بنابراین، می توان بیان داشت که هزینه آموزش، سرمایه گذاری در «سرمایه انسانی» است.

سرمایه گذاری از نظر خرد ـ اقتصادی

یک بنگاه اقتصادی برای تصمیم گیری در این مورد که منابع پولی خود را در سرمایه گذاری برای یک پروژه خاص صرف کند، با استفاده از دو روش می تواند جنبه های اقتصادی سرمایه گذاری مزبور را ارزیابی نماید. هر یک از این روشها که در زیر شرح داده می شود ضابطة اقتصادی سرمایه گذاری است و در شرایطی که منابع پولی چه از داخل بنگاه از دریافتهای باقیمانده و چه از طریق وام تأمین می شود، به نتایج مشابهی منجر می گردد.

1ـ ارزش فعلی: تصمیم به اجرای یک طرح سرمایه گذاری در بنگاه اقتصادی با استفاده از روش ارزش فعلی به این اصل بر می گردد که طرح سرمایه گذاری فقط موقعی مقرون به صرفه است که درآمد آن بیشتر از جبران هزینه ای باشد که در اثر استفاده در طول تمام عمر کالاهای سرمایه ای ایجاد می شود. هزینه کالای سرمایه ای همان قیمت بازاری آن است. این قیمت را نمی توان در بلند مدت به عنوان مقداری ثابت فرض کرد، زیرا ممکن است در اثر تغییرات مربوط به تقاضا و عرضه تغییر کند. این قیمت در شرایط رقابتی بازار معمولاً «قیمت عرضه» خوانده می شود، زیرا با این قیمت است که تولید کننده می خواهد آن را به تقاضا کننده بفروشد.

حال به تحلیل طرف درآمد قضیه می پردازیم. این طرف تا اندازه ای پیچیده تر است. فرض می کنیم که عمر کالای سرمایه ای n سال باشد. در اینجا باید یک جریان درآمد را برای این کالا به حساب بیاوریم. از آنجا که در این درآمدها در زمانهای مختلف به دست می آید و از آنجا که ارزش واقعی پول در این زمانها یکسان نیست، لذا قبل از مقایسة این درآمدها با یکدیگر و مقایسه غائی آن با هزینه سرمایه گذاری باید آنها را به ارزش فعلی خود تبدیل کنیم.

جریان تبدیل ارزش آینده به ارزش فعلی «تنزیل» خوانده می شود. تنزیل در واقع عکس «مرابحه» است. مرابحه بدین منظور به کار می رود تا نشان دهد که هرگاه مبلغ معلومی در دارایی خاص (مالی یا واقعی) با نرخ بهره معین سرمایه گذاری شود، در پایان یک دورة زمانی معلوم چه ارزشی خواهد داشت. برای مثال، هرگاه مبلغ Vo با نرخ بهره I به وام داده شود، ارزش Vo بعد از یک سال معادل V1 خواهد بود که از فرمول زیر به دست می آید:

(1) ( I + 1) Vo = V1

به عبارت دیگر، سرمایه گذاری معادل 100 ریال، در پایان یک سال با نرخ بهرة 10 درصد، ارزشی معادل 110 ریال خواهد داشت. پس می توانیم رابطة زیر را بنویسیم:

(10% + 1) 100 = 110

حال اگر V1 برای مدت دو سال وام داده شود، ارزش آن در پایان سال دوم معادل V2 خواهد بود که از معادله زیر بدست می آید:

(I + 1 ) V1 = V2

با در نظر گرفتن معادله (1) خواهیم داشت:

( I + 1) ( I + 1) Vo = V2

2( I + 1) Vo = V2

به همین ترتیب در پایان سال سوم خواهیم داشت:

3(I + 1) V0 = (I + 1) V2 = V3

و همچنین در پایان سال چهارم خواهیم داشت:

4(I + 1) V0 = V4

پس از این روش می توانیم نرخ بهره مرکب را در هر زمان (t) از فرمول زیر به دست آوریم: