تحقیق. شعرای ایران

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 18

به نام خدا

ادبیات ایران

شاعران مشهور ایران

شعرای ایران(از آغاز شعر پارسی تا نهضت مشروطیت)

شعرای ایران (از آغاز شعر پارسی تا نهضت مشروطیت) به ترتیب اسم

آذربیکه ی:لطفعلی آذربیکه ی متخلص به آذر از جمله شعرای معروف قرن دوازدهم است که در سال 1123 هجری قمری در اصفهان متولد شد او در انواع شعر بخصوص غزل و قصیده مهارت و استادی داشت.

ابن یمین:امیر محمود بن امیر یمین الدین طغه ای در اواخر قرن هفتم در فریومه از ولایات جوین خراسان متولد شد و معاصر ملوک سربداران سبزوار بود و بیشتر عمر خود را در زادگاه خود به گوشه نشینی و قناعت گذرانید چون دوران حیاتش مصادف با اختلاف بین امرای خراسان و قتل و غارت بود، روع شاعر به عزلت و گوشه نشینی خو گرفت.

ابو حفص سعدی: بعضی ها معتقدند که ابوحفص حکیم بن احوص سعدی اولین شاعر پارسی زبان است و ظاهرا سعدی را که به این مناسبت به او نسبت می دهند این است:

آهوی کوهی در دشت چگونه دوزا

او ندارد یاری بی یار چونه بوذا

ولی به هیچ روی نمی توان او را اولین شاعر پارسی زبان دانست.

ابو سلیک گرگانی:عوفی او معاصر عمروبن لیث شمرده است و بنا بر این معاصر فیروز مشرقی بوده منوچهری او را در شمار شعرای قدیم خراسان ذکر کرده و نام وی را هم ردیف استادان بزرگ پیش از خود آورده است ابیات زیر به نام او در تذکره ها ضبط است.

خون خود را گه بریزی بر زمین

به که آب روی ریزی در کنار

ابوشکر ملجنی: نام این شاعر در هیچ یک از مآخذ ذکر نشده و کینه ی او از قدیمی ترین مآخذ یعنی این بیت منوچهری:

از حکیمان خراسان کو شهید و رودکی

بوشکور بلخی و بوالفتح سبتی هکذا

ابوالعلاء گنجوی:از احوال این شاعر نکات مهمی در دست نیست فقط در تذکره ها او را استاد خاقانی خوانده اند. ابوالعلاء پس از ته بیت خاقانی دختر خو را به عقد او در آورد.

اسدی:ابونصر علی بن احمد طوسی مشهور به اسدی از شعرای قرن پنجم است او از جمله کسانی است که مانند فردوسی دست به نظم شاهنامه زد و در این زمینه در برابر استاد گران مایه خود گرشاسب نامه را ساخت.

مقاله درباره: شعرای ایران

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 18

به نام خدا

ادبیات ایران

شاعران مشهور ایران

شعرای ایران(از آغاز شعر پارسی تا نهضت مشروطیت)

شعرای ایران (از آغاز شعر پارسی تا نهضت مشروطیت) به ترتیب اسم

آذربیکه ی:لطفعلی آذربیکه ی متخلص به آذر از جمله شعرای معروف قرن دوازدهم است که در سال 1123 هجری قمری در اصفهان متولد شد او در انواع شعر بخصوص غزل و قصیده مهارت و استادی داشت.

ابن یمین:امیر محمود بن امیر یمین الدین طغه ای در اواخر قرن هفتم در فریومه از ولایات جوین خراسان متولد شد و معاصر ملوک سربداران سبزوار بود و بیشتر عمر خود را در زادگاه خود به گوشه نشینی و قناعت گذرانید چون دوران حیاتش مصادف با اختلاف بین امرای خراسان و قتل و غارت بود، روع شاعر به عزلت و گوشه نشینی خو گرفت.

ابو حفص سعدی: بعضی ها معتقدند که ابوحفص حکیم بن احوص سعدی اولین شاعر پارسی زبان است و ظاهرا سعدی را که به این مناسبت به او نسبت می دهند این است:

آهوی کوهی در دشت چگونه دوزا

او ندارد یاری بی یار چونه بوذا

ولی به هیچ روی نمی توان او را اولین شاعر پارسی زبان دانست.

ابو سلیک گرگانی:عوفی او معاصر عمروبن لیث شمرده است و بنا بر این معاصر فیروز مشرقی بوده منوچهری او را در شمار شعرای قدیم خراسان ذکر کرده و نام وی را هم ردیف استادان بزرگ پیش از خود آورده است ابیات زیر به نام او در تذکره ها ضبط است.

خون خود را گه بریزی بر زمین

به که آب روی ریزی در کنار

ابوشکر ملجنی: نام این شاعر در هیچ یک از مآخذ ذکر نشده و کینه ی او از قدیمی ترین مآخذ یعنی این بیت منوچهری:

از حکیمان خراسان کو شهید و رودکی

بوشکور بلخی و بوالفتح سبتی هکذا

ابوالعلاء گنجوی:از احوال این شاعر نکات مهمی در دست نیست فقط در تذکره ها او را استاد خاقانی خوانده اند. ابوالعلاء پس از ته بیت خاقانی دختر خو را به عقد او در آورد.

اسدی:ابونصر علی بن احمد طوسی مشهور به اسدی از شعرای قرن پنجم است او از جمله کسانی است که مانند فردوسی دست به نظم شاهنامه زد و در این زمینه در برابر استاد گران مایه خود گرشاسب نامه را ساخت.