مطلبی در مورد ساختمان فعل

فرمت فایل : ورد Word

 (  قابلیت ویرایش )

قسمتی از متن ورد .....

تعداد صفحات : 5 صفحه

ساختمان فعل : فعل را در زبان فارسی از جهت ساختمان به دسته های زیر می توان تقسیم کرد .
فعل های ساده : فعل ساده فعلی است که مصدر آن بیش از یک کلمه نباشد ، یعنی تنها از بن ماضی و «ن» نشانه مصدر است ساخته شده باشد مانند آفریدن ، آ لودن ، گرفتن .
فعل پیشوندی : از یک پیشوند و یک فعل ساده ساخته می شود مانند : برداشتن ، فروختن ، بازداشتن فعل مرکب : فعلی است که از یک صفت یا اسم با یک فعل ساده ساخته می شود مجموعا یک معنی را می رساند مانند: زمین خوردن ، پراکنده ساختن .
فعل پیشوندی مرکب : این فعل ها از ترکیب اسم ، یک پیشوند و یک فعل ساده ساخته می شود مانند : دم در کشیدن – سرباز زدن – سر در آوردن .
عبارت های فعلی : به دسته ای از کلمه ها گفته می شود که از مجموع آنها یک معنی بدست می آید و اغلب با یک فعل ساده یا فعل مرکب هم معنی می شود .
بیش از دو کلمه اند و معمولا یکی از آن کلمه ها حرف اظافه است مثل : از پای در آمدن .
به کار گرفتن .
از چشم افتادن .
فعل های لازم یک شخصه : فعلی است که نمی تواند مفعول داشته باشد و فقط به صورت سوم شخص بکار می رود و به جای شناسه ، ضمیر متصل مفعولی و اضافی ، م ، ت ، ش ، مان ، تان ، شان ، شخص فعل را نشان می دهد مانند؛ خوش آمدن ( خوشش آمدن ) زمان فعل ها : زمان تقویم و زمان دستوری : زمان تقویمی همان زبان اصلی است .
یعنی گذر آنات و لحظه ها که درک می کنیم و به طور کلی به گذشته ، حال ، و آینده تقسیم می شود .
ماضی مطلق جز در سوم شخص مفرد از بن ماضی با افزودن شناسه ها درست می شود و سوم شخص مفرد آن همان بن ماضی است یعنی شناسه ندارد .
مهمترین موارد استعمال ماضی مطلق : 1 ) بیان وقوع فعل در زمان گذشته به طور مطلق یعنی بی توجه به دوری و نزدیکی زمان یا تکرار و استمرار و ملازمت آن به مفهوم هایی چون تردید و آرزو و جز آنها ؛ مثلا : ابن سینا در همدان در گذشت ( گذشته دور ) بیان وقوع فعل در حال یا آینده : ساعت 4 در مدرسه منتظرت هستم اگر نیامدی من رفتم .
یعنی ( اگه نیای من می روم ) 3 ) به جای ماضی استمراری در فعل های بودن و داشتن .
مثال : هر روز این درس را داشتم ولی طبیعی نبود که به او مراجعه کنم .
فعل کامل و ناقص : همه ساخت ها و همه زمان ها برخی از فعل ها در زبان فارسی به کار نمی روند مانند : استن که جزء مضارع آن یعنی ام ، ای ، است ، ایم ، اید ، اند و ساخت های دیگری از آن در زبان وجود ندارد ؛ همچنین از باشیدن نیز فقط مضارع ساده و اخباری آن یعنی باشم ، باشی ،.
.
.
.
.
.
و میباشم ، می باشی و .
.
.
.
.
در زمان به کار می رود.
این نوع فعل ها را که همه ساختها و زمان های آنها موجود یا متداول است فعل ناقص مینامند.
در مقابل فعل هایی را که همه ساختها و زمان های آنها به کار می رود مانند خوردن ، زدن که به آن فعل کامل گویند بیشتر فعل ها از نوع کاملند .
فعل ناقص مثل : استن ، باشیدن ، بودن ، بایستن ، نهفتن ، خستن ، فعل های معین : برای آنکه بتوانیم فعلی را در زمانها و با وجه خاصی کنیم و با از ان ساخت مجهول بسازیم از فعل ه