تحقیق در مورد جاجیم بافی و ورنی بافی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 82

فصل چهارم :

جاجیم بافی

جاجیم :

جاجیم یکی از صنایع دستی سنتی ایران‌می باشد که با اختلاف جزئی در طرح و رنگبندی در اکثر نقاط روستایی بافت آن مرسوم بود و بخصوص در مناطق عشایری به جهت استفاده از جاجیم در ابزار و ادوات زندگی روزمره بعنوان زیر انداز یا خورجین یا چوال یا تسمه از الاچیق در میان عشایر متداول‌می باشد. از نظر بافت پیچیدگی خاص بخود دارد و‌می توان گفت که اولین بافته‌های دستی روستایی و عشایری است که سیستم صحیح بافندگی امروز در دستگاههای بافندگی از آن استفاده‌می شود اعمال گردیده است .

جاجیم مناسب ترین چیزی بود که قدیمی‌ها روی کرسی میانداختند. جاجیم چیچکمله CHICHAKLAMEH با ترکیبی از رنگ‌های گوناگون و نقوش لوزی داخل الوان راه راه آن در ده وشهر بیشتراز همه انواع جاجیم مشهور بود. بامتروک شدن کرسی ذغالی بافت و مصرف جاجیم در شهرها و حتی در شهرستانهای دور و نزدیک نیز به فراموشی‌ می‌رفت ولی روستائیان طبق عادت قدیمی مناسب ترین روانداز کرسی زمستانی را رها نساخته اند وزنان همچنان جاجیم خودشان را در بهار و تابستان در فضای باز حیاط اطراف خانه یاهر مکانی که امکان راداشته باشد درازمی کنندو سه پایه مخصوص آنرا بر پر میدارند و جاجیم‌می بافند. بافت جاجیم در اکثر قریب به اتفاق دهات و مناطق روستایی ایران موسوم است. تنها تفاوت و امتیاز جاجیم بعضی از مناطق نسبت به سایر جاها ترکیب رنگ،‌ ظرافت نخ و نقوش است که روی آن ایجاد‌می کنند .

ارزش بافت جاجیم

می توان گفت جاجیم بافی در عین ظرافت و زیبایی و دقتی که‌می بایست صرف بافتن آن گردد. سنتی ترین روش بافندگی را مجسم‌می سازد و ابزار مورد نیاز آن ساده ترین وسایل بود و مهمترین عامل در امر بافت انرژی بازوان زن بافنده است.

بافت جاجیم پس از تهیه نخ مورد نیاز (نخ پشمی-کاموا) در رنگهای مختلف چله کشی شروع‌می شود و اغلب تمام مراحل بافت مخصوصاً چله کشی آن در فضای باز و شبیه به چله دوانی قالی‌های فارس بافت صورت‌می گیرد. بدین ترتیب که در محوطه ای به طول تقریبی 15 تا 20 طول محوطه مهم است و عرض آن چندان مهم نیست بطوریکه در یک گوشه تقریباً تنگ نیز‌می شود چله کشی را انجام داد.

عکس شماره (49)- جاجیم ساده آکرولیک دست دوم روستای گنبران-هوراند-اردیبهشت 81

عکس شمارة ( 50 ) – جاجیم ساده – روستای گنبران

زنی در حال بافت جاجیم و رد کردن نخ پود ( آرقاچ ) که بعد از مرحله قلیچ زدن است که باعث محکم شدن پود‌می گردد .

بوسیله تعداد چهار میخ چوبی وضعیتی به شکل زیر روی زمین ایجاد می‌شود .

و گلوله‌های رنگی توسط شخص چله کش بدور این میخهای چوبی گردانده‌می شود .در ازای تقریب این چهار ضلعی بین ده تا پانزده متر‌می باشد و طول محیط آن طول چله در نهایت طول نوار جاجیم را تشکیل خواهد داد یا گردش مداوم شخص چله کش بدور این چهار ضلعی و تغییردادن گلوله‌های رنگی نخ پشمی،‌ طراحی ( رنگ و نقوش ) جاجیم نیز شکل‌می گردد. چون در جاجیم بافی طراحی منحصر بر روی تار یا چله انجام‌می گیرد در هر دور گردش نخ به دور محیط این چهار ضاعی یکنفر در نقطه ( ب )‌نشسته در این نقطه همانند کوجی گذاشتن روی دار قالیبافی کوجی‌می گذارد این عمل را کوچملق Kojolamagمی گویند .شخص کوجی گذار گرداننده اصلی کار چله‌کشی بوده از جهات بیشتری برخوردار است و معمولاً گردش نخ توسط