تحقیق درباره هستی شناسی با فرمتword

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 14

گزارش جلسه

سرگذشتِ پرسش از بنیادِ هستی و سرنوشتِ او در قرارگاه ما:

دومین نشست از دور جدید سلسله جلسات کانون فلسفه (آورد) با حضور ده ها تن از دانشجویان و هموطنان در دانشگاه سوربن جدید برگزار شد. طی دو جلسه گذشته، احسان شریعتی به طرح رئوس نتایج پژوهش هایش پیرامونِ مسأله محوری اندیشه مارتین هایدگر و نحوه ورود و قرائت آن در ایران معاصر، بویژه توسط احمد فردید، پرداخت. وی با اشاره به وضعیت عمومی فلسفه سنتی در ایران [ پیگیری سنت سینائی در مشرق جهان اسلام از پی تهافت غزالی (که به لاتین Destructio Philosophorum ترجمه شد و این مفهوم بر تاریخ فلسفه سده میانه تا لوتر، اثر گذارد) و مؤلفه صدرائی ابن عربی و سهروردی، و حاشیه نویسی های پس از سبزواری، حاکمیت اشاعره در حوزه کلام و انسداد باب اجتهاد در فقه اهل سنت، رشد سنتِ اخباری در  عالم تشیع، غلبه ی تصوف، انحطاط علمی پس از مغول، و ..]، بهنگام تلاقی و آشنایی با فلسفه مدرن غرب [ با نگاهی به نخستین ترجمه های «گفتار در روش» دکارت توسط ملا لاله زار، افضل الملک و فروغی، و نیز بررسی نقش متفکرین اروپائی از گوبینو تا کربن ]، موضوع عنوان شده را بهانه ای برای اندیشیدن ساده به موقعیتِ کنونی تفکر در ایرانِ معاصر دانست و بحثِ خود را با طرحِ چند ملاحظه مقدماتی آغاز کرد، از جمله:

چرا ذره گرائی و نومینالیسم نزد فرانسیسکن های «طریقت ُمدرن» چون ویلیام ُاکام و مارسیل پادوا، در غرب، منشاء شکلگیری نخستین رنسانس کوچک سده سیزده گشت، حال آنکه در شرق، پس از أشعری و غزالی (که بنظر برخی از مورخان انگیزه ها و دیدگاه های گاه مشترکی با همقطاران اروپائی خود داشتند)، راهِ تسلط فکری عرفان و تصوف را هموار ساخت؟ این عرفان نظری که فلسفه را در خود جذب و نوعی متعالی از حکمت و نسبتِ هستی و انسان را عرضه کرد و هنوز هم حاملِ پیام و معناست، چرا در حکمتِ عملی و در حوزه فقه و حقوق، و اجتماع و سیاست، میدان را در برابر حریفانِ قشری و متعصب و مستبد خالی گذارد.

آنگاه به معرفی نقش فردید و معدود آثار مکتوب او در معرفی پدیدار شناسی و  هستی شناسی بنیادین هایدگر از دهه ی بیست ه. خ. (چهل م.)، از خلالِ چند مفهومِ کلیدی و تحلیلِ نوآوری های زبانی فردید پرداخت :

بنام خدا  آغاز میکنیم (و به تعبیر ایشان) خدای هیچکس و همه کس (با وام از نیچه)، پریروز و پس فردا (آرخه تیپ ها و انتظار آماده گر) و (باز به سنت ایشان) با ابیاتی از حافظ که : اول ز تحـت و فوق  وجودم  خـبر  نـبود، در  مکتـب  غم  تو  چنین  نکتـه دان شدم، قسمـت حوالتـم  بـه خرابات می‌کند، هر چند کاین چنین شدم و آن چنان شدم (حافظ = هولدرلین ما)، هر چند که در این زمانه دشوار خوار، بنا به گفته هایدگر (در تجربه اندیشه) « برای خدایان بسا دیر آمده ایم و برای هستی بسیار زود ! Für die Götter kommen wir zu spät und zu früh für das Seyn» و «انسان شعری است که هستی (بسرودن) آغازیده است.» و گوئی بقول سارتر: « ما در سطحی ایم که بجز انسانها چیزی نیست nous sommes sur un plan où il n'y a que des hommes»؛

زمانِ هستی : نیست انگاری (نیهیلیسم): نخستین سر- تیتر (Haupttitel) از پنج نظریه متافیزیک نیچه به تعبیر هایدگر (+ دگرگشتِ تمامی ارزش ها، اراده معطوف به قدرت، بازگشت جاودان همان، ابرانسان): نیهیلیسم آن روند تاریخی است که طی آن حاکمیتِ امر « فرا- حسی» به گونه ای باژگون و میان تهی میشود که هستنده ارزش و معنای خود را از دست میدهد. نیهیلیسم  تاریخِ خود هستنده است که از خلال آن مرگِ « خدای مسیحی» بطور بطیء و تدریجی اما پرهیزناپذیری، بروز میکند.

نیست انگاری در تاریخ ما به صورت غربزدگی بروز کرده است: ماده و صورت یا اسم و مظهر هر دوره تاریخ، طاغوت اسم خدای دیروز و امروز و فردا در برابر خدای پریروز و پس فردا، دهر، حوالت، مواقیت و مواقف تاریخی، ودیعه، فرادهش (parâdâteh)، سرکردگی، وِلایت و وَلایت (دوستی # سلطه)، از گیتی مداری تا انسانمداری، خودبنیادی (نفس اماره، خویشتن خویش)، اراده # همت، زبون اندیشی (مدیوکراسی)، بیوطنی و بیخانمانی کیهانشهری، بی آسمانی و بی خاکی (بیریشگی) انسان مدرن، زندقه (gentilitas)، کثرت زدگی؛

زبانِ هستی )حکمت انسی(: دل آگاهی، سومین ساحت حیات انسان (آگاهی، خودآگاهی، دل آگاهی؛