تحقیق درباره/ آشنائی با ورزش صخره‌نوردی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 5

آشنائی با ورزش صخره‌نوردی

آنچه به‌عنوان یک شکل سنتی صخره‌نوردی آغاز شده است امروزه به سمت یک فعالیت رقابتی و تفریحی رایج رشد پیدا کرده است. صخره‌نوردی یکی از ورزش‌هائی است که اخیراً در سرتاسر آمریکا توسعه‌یافته است.

تخمین زده شده است که بیش از ۳۰۰،۰۰۰هزار نفر از مردم آمریکا بر روی دیواره‌های سنگی صخره‌نوردی می‌کنند. بنابراین با افزایش چنین مشارکت مردمی صدمات ناشی از آن هم افزایش پیدا می‌کنند، در نتیجه یک حرکتی آغاز شده که بیشتر یک نوآموز در آغاز کار با آن روبه‌رو است و کارشناسان صخره‌نوری امیدوارند که بتوانند از این صدمات به‌نحوی پیشگیری کنند.

● توصیه‌هائی به صخره‌نوردان

صخره‌نوردی یک ورزش شدید و طاقت‌فرسا است. شما باید دارای قدرت بالائی به‌ویژه در پشت (کمر) و شانه‌ها و بازوها و ران‌ها باشید. البته برخی از صخره‌نوردان ممکن است متوجه نشوند که برای آغاز به‌کار آمادگی ذهنی دقیقاً مهم می‌باشد. برای مثال باید از کل بدنتان آگاهی داشته باشید، مانند اینکه کجا دست‌ها و پاهایتان را بگذارید قبل از اینکه حرکت بعدی را انجام دهید. هم‌چنین شما باید بتوانید بر تنش‌های تکراری در زمانی که سعی در حفظ تعادل دارید متمرکز شوید تا در یک وضعیت درست برای حرکت بعدی قرار گیرید.

● انواع صدماتی که صخره‌نوردان متحمل آن می‌شوند

نگرانی عمده و تازه در صخره‌نوردی خطر آسیب‌ها به‌ویژه در انگشتان و دست‌ها است، توانتر و شدت صدمات در صخره‌نوردان بستگی به برخی از متغیرها دارد از جمله: تجربه و شرایط صخره‌نورد، نوع صخره‌نوری، ارزیابی پیشگیرانه و درمان بعد از ایجاد صدمات. در ادامه به صدمات عمده‌ای که در صخره‌نوردی شایع هستند می‌پردازیم.

▪ مشکلات حفرهٔ کوبیتال:

در زمانی‌که فشار بر روی محل عضلات بازوئی قدامی و دو سر بازوئی هنگامی‌که وزنه را به طرف بدن می‌کشیم رخ می‌دهد و می‌تواند منجر به تورم و استرین محل برخورد عضله و تاندون گردد.

▪ اپی‌کنوندیلیتیس جانبی:

که شامل تورم بیرونی‌ترین تاندون‌هائی است که عضلات ساعد را به آرنج متصل می‌کنند. این عضلات اجازه می‌دهند که بازو باز شود. (در خط مستقیم).

▪ استرین لیگامنت دوطرفی انگشت:

که شامل استرین لیگامنت‌هائی است (بافتی که مرتبط با استخوان‌هاست) و مفاصل انگشت را حمایت می‌کنند. این شرایط معمولاً سبب نیاز به حفظ حمایت درصد بالائی از وزن بدن به‌وسیله یک انگشت می‌باشد.

▪ بین انگشتان (IP):

ورم مفصلی شامل تورم مفصل انگشت و ساختار مایع در کپسول مفصل می‌باشد، که می‌تواند منجر به آرتریت شود.

▪ انگشت صخره‌نوردان:

صدمه‌ای است که منجر به کشش تاندون بازکننده، که به‌وسیله تاندون‌هائی که در مفاصل انگشتان از روی همدیگر عبور می‌کنند حمایت و احاطه می‌شوند و علت آن این است که شما سعی می‌کنید وزن بدنتان را با یکی یا دو تا از انگشتان تحمل کنید.

▪ کارپال تونل سندروم:

شرایطی است که در حدود ۲۵% صخره‌نوردان که فشار بر روی عصب مدیان دست آنها می‌آید ایجاد می‌شود و سبب درد و بی‌حسی عضو می‌گردد.

آسیب‌هائی که به‌شکل سقوط کردن و یا در معرض ارتفاع بالا قرار گرفتن رخ می‌دهد، می‌توانند بر قوهٔ تشخیص و هماهنگی چشم و دست کوهنورد تأثیر بگذارند و یا به‌شکل عدم توجه و دقت شما و دیگر افرادی که با شما صخره‌نوری می‌کنند مؤثر باشد. شکستگی‌ها (شکستگی‌های استخوان‌ها) مچ پا و درشت نی (استخوان ساق پا) که به‌صورت شایع در صخره‌نوردان و افرادی که سقوط کرده‌اند دیده می‌شوند. در برخی موارد سقوط می‌تواند آسیب‌های شدید به‌سر، گردن و کمر باشد که در نتیجه سبب اختلال جسمانی و یا مرگ می‌شود.

● آیا این صدمات قابل پیشگیری هستند؟

در هر ورزشی، استفاده بیش از حد از یک قسمت بدن می‌تواند منجر به آسیب شد. اقداماتی برای پیشگیری برداشته شده، مانند استفاده از فنون کوهنوردی که نباید در یک زمان فشار بیش از حد بر روی یک دست و یا انگشت باشد که می‌تواند در نقش بزرگ‌ترین بخش پیشگیری از صدمات باشد. برخی از صخره‌نوردان داخلی (سالنی) برای تسهیل در کارشان از دستگیره‌های بزرگ استفاده می‌نمایند و این اجازه را به آنها می‌دهند که مواضع را درست و محکم بگیرند. زمانی‌که فشار بر روی انگشتان می‌آید کوهنوردان باید بین بالا رفتن از کوه، استراحت و ریکاوری فاصله بیندازند.

● یادآوری

برخی از واژه‌های تکنیکی و تاکتیکی مرتبط با صخره‌نوردی که ضروری است قبل از تلاش کردن به‌طور یکنواخت استفاده شوند که اینها بالا رفتن را آسان‌تر می‌کنند و کوهنوردان مبتدی در ابتدای کارشان باید با این اصول کوه‌پیمائی آشنا شوند، مانند گرداله (سنگ آب سوده) بالا رفتن افقی فقط در چندپائی زمین و کار کردن با شیوه‌هائی برای پیشبرد بیشتر کوهنوردی، مانند چند قله‌ای که منجر به بالا رفتن (بالا رفتن از سنگ‌هائی که در مقابل ما قرار دارد تا رسیدن به صدپائی در ارتفاع). یک روش عمده و خوب این است که تمرینات کلی در کوهنوردی محلی و داخلی سبب تسهیل در بالا رفتن می‌شود و شما متوجه می‌شوید که فائق آمدن بر موانع دیواره‌ها برای سطوح مختلف به مهارت نیاز دارد و با دستگیره‌هائی که نزدیک و دور از هم بر روی دیواره‌ها بسته می‌شوند برای یک فرد مبتدی مشکلات دیواره‌ها را بیشتر می‌کند در نتیجه کوهنوردان اذیت می‌شوند و با یک تنش بزرگ مواجه می‌شوند.

● مزایای کوهنوردی

کوهنوردی به‌عنوان یک تمرین بدنی فوق‌العاده و کلی که شامل بیشتر گروه‌های عضلانی عمده می‌شود، می‌تواند به‌وسیله بیشتر گروه‌های سنی انجام بگیرد، کوهنوردی می‌تواند در کسب اعتماد به نفس و تبدیل مسائل و راه‌حل مهارت‌ها

تحقیق آشنائی با ورزش صخره‌نوردی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 5

آشنائی با ورزش صخره‌نوردی

آنچه به‌عنوان یک شکل سنتی صخره‌نوردی آغاز شده است امروزه به سمت یک فعالیت رقابتی و تفریحی رایج رشد پیدا کرده است. صخره‌نوردی یکی از ورزش‌هائی است که اخیراً در سرتاسر آمریکا توسعه‌یافته است.

تخمین زده شده است که بیش از ۳۰۰،۰۰۰هزار نفر از مردم آمریکا بر روی دیواره‌های سنگی صخره‌نوردی می‌کنند. بنابراین با افزایش چنین مشارکت مردمی صدمات ناشی از آن هم افزایش پیدا می‌کنند، در نتیجه یک حرکتی آغاز شده که بیشتر یک نوآموز در آغاز کار با آن روبه‌رو است و کارشناسان صخره‌نوری امیدوارند که بتوانند از این صدمات به‌نحوی پیشگیری کنند.

● توصیه‌هائی به صخره‌نوردان

صخره‌نوردی یک ورزش شدید و طاقت‌فرسا است. شما باید دارای قدرت بالائی به‌ویژه در پشت (کمر) و شانه‌ها و بازوها و ران‌ها باشید. البته برخی از صخره‌نوردان ممکن است متوجه نشوند که برای آغاز به‌کار آمادگی ذهنی دقیقاً مهم می‌باشد. برای مثال باید از کل بدنتان آگاهی داشته باشید، مانند اینکه کجا دست‌ها و پاهایتان را بگذارید قبل از اینکه حرکت بعدی را انجام دهید. هم‌چنین شما باید بتوانید بر تنش‌های تکراری در زمانی که سعی در حفظ تعادل دارید متمرکز شوید تا در یک وضعیت درست برای حرکت بعدی قرار گیرید.

● انواع صدماتی که صخره‌نوردان متحمل آن می‌شوند

نگرانی عمده و تازه در صخره‌نوردی خطر آسیب‌ها به‌ویژه در انگشتان و دست‌ها است، توانتر و شدت صدمات در صخره‌نوردان بستگی به برخی از متغیرها دارد از جمله: تجربه و شرایط صخره‌نورد، نوع صخره‌نوری، ارزیابی پیشگیرانه و درمان بعد از ایجاد صدمات. در ادامه به صدمات عمده‌ای که در صخره‌نوردی شایع هستند می‌پردازیم.

▪ مشکلات حفرهٔ کوبیتال:

در زمانی‌که فشار بر روی محل عضلات بازوئی قدامی و دو سر بازوئی هنگامی‌که وزنه را به طرف بدن می‌کشیم رخ می‌دهد و می‌تواند منجر به تورم و استرین محل برخورد عضله و تاندون گردد.

▪ اپی‌کنوندیلیتیس جانبی:

که شامل تورم بیرونی‌ترین تاندون‌هائی است که عضلات ساعد را به آرنج متصل می‌کنند. این عضلات اجازه می‌دهند که بازو باز شود. (در خط مستقیم).

▪ استرین لیگامنت دوطرفی انگشت:

که شامل استرین لیگامنت‌هائی است (بافتی که مرتبط با استخوان‌هاست) و مفاصل انگشت را حمایت می‌کنند. این شرایط معمولاً سبب نیاز به حفظ حمایت درصد بالائی از وزن بدن به‌وسیله یک انگشت می‌باشد.

▪ بین انگشتان (IP):

ورم مفصلی شامل تورم مفصل انگشت و ساختار مایع در کپسول مفصل می‌باشد، که می‌تواند منجر به آرتریت شود.

▪ انگشت صخره‌نوردان:

صدمه‌ای است که منجر به کشش تاندون بازکننده، که به‌وسیله تاندون‌هائی که در مفاصل انگشتان از روی همدیگر عبور می‌کنند حمایت و احاطه می‌شوند و علت آن این است که شما سعی می‌کنید وزن بدنتان را با یکی یا دو تا از انگشتان تحمل کنید.

▪ کارپال تونل سندروم:

شرایطی است که در حدود ۲۵% صخره‌نوردان که فشار بر روی عصب مدیان دست آنها می‌آید ایجاد می‌شود و سبب درد و بی‌حسی عضو می‌گردد.

آسیب‌هائی که به‌شکل سقوط کردن و یا در معرض ارتفاع بالا قرار گرفتن رخ می‌دهد، می‌توانند بر قوهٔ تشخیص و هماهنگی چشم و دست کوهنورد تأثیر بگذارند و یا به‌شکل عدم توجه و دقت شما و دیگر افرادی که با شما صخره‌نوری می‌کنند مؤثر باشد. شکستگی‌ها (شکستگی‌های استخوان‌ها) مچ پا و درشت نی (استخوان ساق پا) که به‌صورت شایع در صخره‌نوردان و افرادی که سقوط کرده‌اند دیده می‌شوند. در برخی موارد سقوط می‌تواند آسیب‌های شدید به‌سر، گردن و کمر باشد که در نتیجه سبب اختلال جسمانی و یا مرگ می‌شود.

● آیا این صدمات قابل پیشگیری هستند؟

در هر ورزشی، استفاده بیش از حد از یک قسمت بدن می‌تواند منجر به آسیب شد. اقداماتی برای پیشگیری برداشته شده، مانند استفاده از فنون کوهنوردی که نباید در یک زمان فشار بیش از حد بر روی یک دست و یا انگشت باشد که می‌تواند در نقش بزرگ‌ترین بخش پیشگیری از صدمات باشد. برخی از صخره‌نوردان داخلی (سالنی) برای تسهیل در کارشان از دستگیره‌های بزرگ استفاده می‌نمایند و این اجازه را به آنها می‌دهند که مواضع را درست و محکم بگیرند. زمانی‌که فشار بر روی انگشتان می‌آید کوهنوردان باید بین بالا رفتن از کوه، استراحت و ریکاوری فاصله بیندازند.

● یادآوری

برخی از واژه‌های تکنیکی و تاکتیکی مرتبط با صخره‌نوردی که ضروری است قبل از تلاش کردن به‌طور یکنواخت استفاده شوند که اینها بالا رفتن را آسان‌تر می‌کنند و کوهنوردان مبتدی در ابتدای کارشان باید با این اصول کوه‌پیمائی آشنا شوند، مانند گرداله (سنگ آب سوده) بالا رفتن افقی فقط در چندپائی زمین و کار کردن با شیوه‌هائی برای پیشبرد بیشتر کوهنوردی، مانند چند قله‌ای که منجر به بالا رفتن (بالا رفتن از سنگ‌هائی که در مقابل ما قرار دارد تا رسیدن به صدپائی در ارتفاع). یک روش عمده و خوب این است که تمرینات کلی در کوهنوردی محلی و داخلی سبب تسهیل در بالا رفتن می‌شود و شما متوجه می‌شوید که فائق آمدن بر موانع دیواره‌ها برای سطوح مختلف به مهارت نیاز دارد و با دستگیره‌هائی که نزدیک و دور از هم بر روی دیواره‌ها بسته می‌شوند برای یک فرد مبتدی مشکلات دیواره‌ها را بیشتر می‌کند در نتیجه کوهنوردان اذیت می‌شوند و با یک تنش بزرگ مواجه می‌شوند.

● مزایای کوهنوردی

کوهنوردی به‌عنوان یک تمرین بدنی فوق‌العاده و کلی که شامل بیشتر گروه‌های عضلانی عمده می‌شود، می‌تواند به‌وسیله بیشتر گروه‌های سنی انجام بگیرد، کوهنوردی می‌تواند در کسب اعتماد به نفس و تبدیل مسائل و راه‌حل مهارت‌ها

تحقیق درباره: آشنائی با کارت شبکه

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 7

آشنائی با کارت شبکه

کارت شبکه ، یکی از مهمترین عناصر سخت افزاری در زمان پیاده سازی یک شبکه کامپیوتری است . هر کامپیوتر موجود در شبکه ( سرویس گیرندگان و سرویس دهندگان ) ، نیازمند استفاده از یک کارت شبکه است . کارت شبکه ، ارتباط بین کامپیوتر  و  محیط انتقال ( نظیر کابل ها ی مسی و یا فیبر نوری ) را فراهم می نماید .اکثر مادربردهای جدیدی که از آنان در کامپیوترهای شخصی استفاده می گردد ، دارای یک اینترفیس شبکه ای onboard می باشند . کامپیوترهای قدیمی و یا کامپیوترهای جدیدی که دارای اینترفیس شبکه ای onboard نمی باشند ، در زمان اتصال به شبکه ، می بایست بر روی آنان یک کارت شبکه نصب گردد.شکل زیر یک نمونه کارت شبکه را که دارای یک پورت RJ-45 است را نشان می دهد .

وظایف کارت شبکه

برقراری ارتباط لازم بین کامپیوتر و محیط انتقال

تبدیل داده : داده ها بر روی گذرگاه ( bus ) کامپیوتر به صورت موازی حرکت می نمایند . نحوه حرکت داده ها بر روی محیط  انتقال شبکه به صورت سریال است . ترانسیور کارت شبکه ( یک ارسال کننده و یا دریافت کننده ) ، داده ها را از حالت موازی به سریال و بالعکس تبدیل می نماید .

ارائه یک آدرس منحصربفرد سخت افزاری : آدرس سخت افزاری (MAC ) درون تراشه ROM موجود بر روی کارت شبکه نوشته می گردد . آدرس MAC در واقع یک زیر لایه از لایه  Data Link مدل مرجع OSI می باشد . آدرس سخت افراری موجود بر روی کارت شبکه ، یک آدرس منحصربفرد را برای هر یک از کامپیوترهای  موجود در شبکه ، مشخص می نماید . پروتکل هائی نظیر TCP/IP از یک سیستم آدرس دهی منطقی ( آدرس IP ) ، استفاده می نمایند . در چنین مواردی قبل از دریافت داده توسط کامپیوتر ، می بایست آدرس منطقی به آدرس سخت افزاری ترجمه گردد .

انتخاب کارت شبکه برای انتخاب یک کارت شبکه ، می بایست پارامترهای متعددی را بررسی نمود :

سازگاری با معماری استفاده شده در شبکه : کارت های شبکه دارای مدل های متفاوتی با توجه به معماری استفاده شده در شبکه ( اترنت ، Token ring )می باشند . اترنت ، متداولترین معماری شبکه در حال حاضر است که در شبکه هائی با ابعاد بزرگ و کوچک ، استفاده می گردد .

سازگاری با throughput شبکه : در صورتی که یک شبکه اترنت سریع (سرعت 100Mbps ) پیاده سازی شده است ، انتخاب یک کارت اترنت با سرعت 10Mbps تصمیم مناسبی در این رابطه نخواهد بود . اکثر کارت های شبکه جدید قادر به سوئیچینگ اتوماتیک بین سرعت های 10 و 100Mbps می باشند ( اترنت معمولی و اترنت سریع )

سازگاری با نوع اسلات های خالی مادربرد : کارت های شبکه دارای مدل های متفاوتی با توجه به نوع اسلات مادربرد می باشند. کارت های شبکه PCI درون یک اسلات خالی PCI  و کارت هائی از نوع ISA در اسلات های ISA نصب می گردند . کارت شبکه می بایست متناسب با یکی از اسلات های خالی موجود بر روی مادربرد، انتخاب گردد. اسلات آزاد به نوع مادربرد  بستگی داشته و در این رابطه گزینه های متعددی نظیر ISA,PCI و EISA می تواند وجود داشته باشد . شکل زیر یک نمونه مادربرد را که دارای اسلات های ISA و PCI است ، نشان می دهد :

 گذرگاه ISA که از کلمات Industry Standard Architecture  اقتباس شده است، استاندارد استفاده شده در کامپیوترهای IBM XT است . استاندارد فوق در ابتدا به صورت هشت بیتی مطرح و در سال 1984 نوع شانزده بیتی آن نیز عرضه گردید. تعداد زیادی از تجهیزات سخت افزاری نظیر مودم ، کارت صدا و کارت های شبکه بر اساس استاندارد فوق تولید و عرضه شده اند . برخی از مادربردهای جدید دارای اسلات های PCI بوده  و از کارت های ISA  حمایت نمی نمایند . ( کارت های PCI دارای سرعت بیشتری نسبت به ISA می باشند ) . PCI در سال 1993 معرفی و یک گذرگاه سی و دو بیتی است . PCI 2.1 شصت و چهار بیت را حمایـت می نماید .کارت های شبکه PCI با توجه به پتاسیل های موجود دارای استعداد لازم به منظور ارائه سرعت و کارآئی بیشتری نسبت به کارت های ISA می باشند :

بافرینگ : حافظه تراشه ها ( RAM )  بر روی کارت شبکه قرار داشته و از آن به عنوان بافر استفاده می گردد .از حافظه فوق به منظور نگهداری اطلاعاتی که در انتظار پردازش می باشند و یا اطلاعاتی که می بایست بر روی شبکه منتشر شوند ، استفاده می گردد .

 DMA و یا Direct Memory Access ، کامپیوترهائی که از DMA حمایـت می نمایند، امکان ارسال و یا دریافت داده از حافظه را مستقیما" و بدون درگیرکردن پردازنده فراهم می نمایند .

Bus Mastering . کارت های شبکه می توانند بگونه ای طراحی شوند که مستقیما" بدون استفاده از پردازنده کامپیوتر و یا واسطه ای دیگر به حافظه RAM کامپیوتر دستیابی داشته باشند . ویژگی فوق به کارت های شبکه اجازه می دهد که bus را کنترل نموده و داده ئی را به حافظه RAM کامیپوتر ارسال و یا دریافت نمایند .

نصب کارت شبکه برای نصب کارت شبکه می توان مراحل زیر را دنبال نمود :

باز نمودن کیس کامپیوتر و نصب کارت شبکه در یکی از اسلات های آزاد

بستن کیس و متصل نمودن کابل به پورت کارت شبکه

راه انداری کامپیوتر . در صورتی که یک کارت Plug&Play  تهیه شده است و از سیستم عاملی استفاده  می شود  که تکنولوژی Plug & Play را حمایت می نماید ، تنها

تحقیق درباره: آشنائی با پروتکل های SLIP و PPP

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 4

آشنائی با پروتکل های  SLIP و PPP

مبادله اطلاعات بر روی اینترنت با استفاده از پروتکل TCP/IP انجام می شود . با این که پروتکل فوق یک راه حل مناسب در شبکه های محلی و جهانی را ارائه می نماید ، ولی به منظور ارتباطات از نوع Dial-up طراحی نشده است .ارتباط Dail-up ، یک لینک نقطه به نقطه ( Point-To-Point ) با استفاده  از تلفن است . در چنین مواردی یک روتر و یا سرویس دهنده، نقطه ارتباطی شما به شبکه با استفاده از یک  مودم خواهد بود. سرویس دهنده دستیابی راه دور موجود در مراکز ISP ، مسئولیت ایجاد یک ارتباط نقطه به نقطه با سریس گیرندگان Dial-up را برعهده دارد . در ارتباطات فوق ، می بایست از امکانات خاصی به منظور ارسال IP و سایر پروتکل ها استفاده گردد . با توجه به این که لینک ایجاد شده بین دو نقطه برقرار می گردد ، آدرس دهی مشکل خاصی را نخواهد داشت.  SLIP ( اقتباس شده از   Serial Line Internet Protocol  ) و PPP ( اقتباس شده از  Point-To-Point )  پروتکل هائی  می باشند که امکان استفاده از  TCP/IP بر روی کابل های سریال نظیر خطوط تلفن را فراهم  می نمایند ( SLIP و PPP  : دو روش متفاوت به منظور اتصال به اینترنت ).  با استفاده از پروتکل های فوق ، کاربران می توانند توسط یک کامپیوتر و مودم به اینترنت متصل شوند . از پروتکل SLIP در ابتدا در سیستم عامل یونیکس استفاده می گردید ولی امروزه تعداد بیشتری از سیستم های عامل نظیر لینوکس و ویندوز نیز از آن حمایت می نمایند . در حال حاضر استفاده از پروتکل SLIP نسبت به PPP بمراتب کمتر است .

PPP نسبت به SLIP دارای مزایای متعددی است :

امکان مبادله اطلاعات به صورت همزمان و غیر همزمان . در پروتکل SLIP صرفا" امکان مبادله اطلاعات به صورت همزمان وجود دارد  .

ارائه امکانات لازم به منظور تصحیح خطاء . تصحیح خطاء در پروتکل SLIP  عموما" مبتنی بر سخت افزار استفاده شده به منظور برقراری ارتباط ( نظیر مودم ) و یا استفاده از قابلیت های پروتکل TCP/IP است .

ارائه امکانات لازم برای فشرده سازی .پروتکل SLIP در اغلب بخش های آن چنین ویژگی را دارا نمی باشد . در این رابطه نسخه هائی از SLIP به منظور فشرده سازی نظیر Compressed SLIP و یا CSLIP طراحی شده است ولی متداول نمی باشند .

ارائه امکانات لازم به منظور نسبت دهی آدرس ها به صورت پویا و اتوماتیک .پروتکل SLIP می بایست به صورت دستی پیکربندی گردد ( در زمان  Dial-up و یا تنظیم اولیه Session ) .

امکان استفاده از چندین پروتکل بر روی لینک های PPP وجود دارد ( نظیر IP و یا IPX ) . در پروتکل SLIP صرفا" امکان استفاده از پروتکل IP وجود خواهد داشت .

وجه اشتراک پروتکل های PPP و SLIP 

 هر دو پروتکل قابل روتنیگ نمی باشند . با توجه به نوع ارتباط ایجاد شده که به صورت نقطه به نقطه است  و صرفا" دو نقطه در ارتباط درگیر می شوند ،ضرورتی به استفاده از روتینگ وجود نخواهد داشت . 

 هر دو پروتکل  قادر به کپسوله نمودن سایر پروتکل هائی می باشند که در ادامه برای روتر و سایر دستگاه ها ارسال می گردند . در  مقصد، اطلاعات مربوط به پروتکل های SLIP و یا PPP برداشته شده و پروتکل های ارسالی توسط  لینک سریال نظیر IP ، در طول شبکه فرستاده می گردد .

یک کامپیوتر با استفاده از  یک ارتباط  SLIP و یا PPP قادر به شبیه سازی یک اتصال مستقیم به اینترنت است . در این رابطه به امکانات زیر نیاز می باشد  :

یک کامپیوتر و مودم

یک account از نوع SLIP و یا PPP از ISP مربوطه

نصب نرم افزارهای TCP/IP و SLIP/PPP بر روی کامپیوتر کاربر ( نرم افزارهای فوق معمولا" در زمان استقرار سیستم عامل بر روی کامپیوتر نصب خواهند شد ).

یک آدرس IP . آدرس فوق ممکن است به صورت دائم و یا پویا ( استفاده از سرویس دهنده DHCP ) به کامپیوتر کاربر نسبت داده شود.

نحوه عملکرد یک اتصال SLIP و یا PPP

مودم موجود بر روی کامپیوتر اقدام به شماره گیری یک کامپیوتر از راه دور در یک ISP می نماید .

نرم افزار SLIP/PPP درخواست یک اتصال SLIP/PPP را می نماید .

پس از برقراری ارتباط ، ISP مربوطه به کامپیوتر کاربر یک آدرس IP را اختصاص خواهد داد ( در مواردی که از یک سرویس دهنده DHCP استفاده می گردد ) .

نرم افزار TCP/IP بر روی کامپیوتر کاربر ، کنترل و مدیریت مبادله اطلاعات بین کامپیوتر کاربر و اینترنت را برعهده خواهد گرفت .

تحقیق درباره: آشنائی با پروتکل DNS

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 6

آشنائی با پروتکل  DNSDNS از کلمات Domain Name System اقتباس و  یک پروتکل شناخته شده در عرصه شبکه های کامپیوتری خصوصا" اینترنت است . از پروتکل فوق به منظور ترجمه  اسامی کامپیوترهای میزبان و Domain به آدرس های IP استفاده می گردد. زمانی که شما آدرس www.srco.ir را در مرورگر خود تایپ می نمائید ، نام فوق به یک آدرس IP و بر اساس یک درخواست خاص ( query )  که از جانب کامپیوتر شما صادر می شود ، ترجمه می گردد .تاریخچه DNS DNS ، زمانی که اینترنت تا به این اندازه گسترش پیدا نکرده بود و صرفا" در حد و اندازه یک شبکه کوچک بود ، استفاده می گردید . در آن زمان ، اسامی کامپیوترهای میزبان به صورت دستی در فایلی با نام HOSTS درج می گردید . فایل فوق بر روی یک سرویس دهنده مرکزی قرار می گرفت . هر سایت و یا کامپیوتر که نیازمند ترجمه اسامی کامپیوترهای میزبان بود ، می بایست از فایل فوق استفاده می نمود . همزمان با گسترش اینترنت و افزایش تعداد کامپیوترهای میزبان ، حجم فایل فوق نیز افزایش و  امکان استفاده از آن با مشکل مواجه گردید ( افزایش ترافیک شبکه ). با توجه به مسائل فوق ، در سال 1984 تکنولوژی DNS معرفی گردید .

پروتکل DNS DNS  ، یک "بانک اطلاعاتی توزیع شده " است  که بر روی ماشین های متعددی مستقر می شود ( مشابه ریشه های یک درخت که از ریشه اصلی انشعاب می شوند ) . امروزه اکثر شرکت ها و موسسات دارای یک سرویس دهنده DNS کوچک در سازمان خود می باشند تا این اطمینان ایجاد گردد که کامپیوترها بدون بروز هیچگونه مشکلی ، یکدیگر را پیدا می نمایند . در صورتی که از ویندوز 2000 و اکتیو دایرکتوری استفاده می نمائید، قطعا" از DNS به منظور  ترجمه اسامی کامپیوترها به آدرس های IP ، استفاده می شود . شرکت مایکروسافت در ابتدا نسخه اختصاصی سرویس دهنده DNS  خود را با نام ( WINS ( Windows Internet Name Service  طراحی و پیاده سازی نمود . سرویس دهنده فوق مبتنی بر تکنولوژی های قدیمی بود و از پروتکل هائی استفاده می گردید که هرگز دارای کارائی مشابه DNS نبودند .  بنابراین طبیعی بود که شرکت مایکروسافت از WINS فاصله گرفته و به سمت DNS حرکت کند .  از پروتکل DNS  در مواردی که کامپیوتر شما اقدام به ارسال یک درخواست مبتنی بر DNS برای یک سرویس دهنده نام به منظور یافتن آدرس Domain  می نماید ، استفاده می شود .مثلا" در صورتی که در مرورگر خود آدرس www.srco.ir  را تایپ نمائید ،  یک درخواست مبتنی بر DNS از کامپیوتر شما و به مقصد یک سرویس دهنده DNS صادر می شود . ماموریت درخواست ارسالی ، یافتن آدرس IP وب سایت سخاروش است .

پروتکل DNS و مدل مرجع OSI پروتکل DNS معمولا" از پروتکل UDP به منظور حمل داده استفاده می نماید . پروتکل UDP نسبت به TCP دارای overhead کمتری می باشد. هر اندازه overhead یک پروتکل کمتر باشد ، سرعت آن بیشتر خواهد بود . در مواردی که حمل  داده با استفاده از پروتکل UDP با مشکل و یا بهتر بگوئیم خطاء مواجه گردد ، پروتکل DNS از پروتکل TCP به منظور حمل داده استفاده نموده تا این اطمینان ایجاد گردد که داده بدرستی و بدون بروز خطاء به مقصد خواهد رسید .

فرآیند ارسال یک درخواست DNS و دریافت پاسخ آن ، متناسب با نوع سیستم عامل نصب شده بر روی یک کامپیوتر است .برخی از سیستم های عامل اجازه  استفاده از پروتکل TCP برای DNS را نداده و صرفا"  می بایست از پروتکل UDP  به منظور حمل داده استفاده شود . بدیهی است در چنین مواردی همواره این احتمال وجود خواهد داشت که با خطاهائی مواجه شده و عملا" امکان ترجمه نام یک کامپیوتر و یا Domain به آدرس IP وجود نداشته باشد . پروتکل DNS از پورت 53 به منظور ارائه خدمات خود استفاده می نماید . بنابراین  یک سرویس دهنده DNS به پورت 53 گوش داده و این انتظار را خواهد داشت که هر سرویس گیرنده ای که تمایل به استفاده از سرویس فوق را دارد از پورت مشابه استفاده نماید . در برخی موارد ممکن است مجبور شویم از پورت دیگری استفاده نمائیم . وضعیت فوق به سیستم عامل و سرویس دهنده DNS نصب شده بر روی یک کامپیوتر بستگی دارد.

ساختار سرویس دهندگان نام دامنه ها در اینترنت امروزه بر روی اینترنت میلیون ها سایت با اسامی Domain ثبت شده  وجود دارد . شاید این سوال برای شما تاکنون مطرح شده باشد که این اسامی چگونه سازماندهی می شوند ؟ ساختار DNS بگونه ای طراحی شده است که یک سرویس دهنده DNS ضرورتی به آگاهی از تمامی اسامی Domain ریجستر شده نداشته و صرفا" میزان آگاهی وی به یک سطح بالاتر و یک سطح پائین تر  از خود محدود می گردد . شکل زیر بخش های متفاوت ساختار سلسله مراتبی DNS را نشان می دهد :

internic ، مسئولیت کنترل دامنه های ریشه را برعهده داشته که شامل تمامی Domain های سطح بالا می باشد ( در شکل فوق به رنگ  آبی نشان داده شده است) . در بخش فوق تمامی سرویس دهندگان DNS  ریشه قرار داشته و آنان دارای آگاهی لازم در خصوص دامنه های موجود  در سطح پائین تر از خود می باشند ( مثلا" microsoft.com ) . سرویس دهندگان DNS ریشه مشخص خواهند کرد که کدام سرویس دهنده DNS در ارتباط با دامنه های microsoft.com و یا Cisco.com می باشد .هر domain شامل یک Primary DNS  و یک  Secondary DNS می باشد . Primary DNS ، تمامی اطلاعات مرتبط با Domain خود را نگهداری می نماید. Secondary DNS به منزله یک backup بوده و در مواردی که Primary DNS با مشکل مواجه می شود از آن استفاده می گردد .