مقاله درباره.. تاریخچه سنگنوردی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 29

تاریخچه سنگنوردی

در اواخر دهه ۱۹۵۰ والتر بوناتی W-Bonatti از جبهه جنوب غربی سوزن درو بالا رفت در آن زمان دیگر سنگنوردانی همچون لامز، جونز و ... اقدام به اجرای اینگونه صعودها بر روی دیواره ها نمودند. در آمریکا نیز سنگنوردان زیادی پیدا شدند که دست به این کار زدند که بطور نمونه می توان از صعودهای هنری باربر و جرج لوودر ۱۹۷۵ یا نمود. از جدیدترین صعودهای انجام شده به این روش می توان از صعود پر سر و صدای کورت آلبرت Kurt Albert بر روی برج ترانگو یاد کرد و یا می توان از صعودهای توموسزن کوهنورد معروف یوگسلاو در سه صعود زنجیره ای انفرادی بر روی سه دیواره بزرگ آلپ و یا سه صعود یک روزه بر روی ایگر و ماتر هورن و گراند ژوراس توسط کریستف پرفی یاد نمود.

● صعود انفرادی آزاد

علیرغم اینکه کوهنوردی به عنوان یک ورزش دسته جمعی تعریف شده است صعود انفرادی باز هم به هر اندازه حتی بقدر کم نیز جایگاه خود را در بین علاقمندان این رشته حفظ نموده است. اما جنجال برانگیزترین بخش صعود انفرادی بخش صعود انفرادی آزاد آن می باشد حتی برخی کوهنوران هم پاره ای اوقات اعتراض خود را نسبت به اینگونه حرکت با مزامین و تعابیری همچون حماقت، دیوانگی، ماجراجویی و ... همراه می کنند اما بایستی گفت و قبول کرد که به هر حال این نوع صعود نیز در حال اجرا شدن می باشد و بارها اجرا شده است حتی بر روی دیواره های بسیار بلند یوسه میت و آلپ، بر طبق تعریف معمول هر گاه شما بدون هیچ ابزاری با یک جفت کفش و شاید یک کیسه کوچک پودر مسیری حتی سخت را بالا بروید شما یک صعود کننده آزاد انفرادی هستید.

آنچه یک صعود کننده تنها و آزاد به همراه دارد تجربه ایست آمیخته با شجاعت که یار او در بلندی ها و پرتگاههاست ، او دائماً با خطر روبروست. یک خطای کوچک و سقوط که پاداشش در چنین صعود مرگیست حقیقی بطوری که حتی خبره های سنگنوردی گاه آن را زیر سؤال می برند. پس صعود آزاد انفرادی بیشتر از آنکه یک عمل آگاهانه و محاسبه شده باشد یک اقدام متهورانه است. اما چه چیزی یک صعود کننده انفرادی آزاد را به اجرای این صعودها واار می کند ؟ لذت ریسک پذیری و ارضاء روحی و هزاران تعبیری که حتی شاید نتواند بزبان آورد.

اما بد نیست بدانید که تعداد کمی از این افراد دچار حادثه شده اند و می شوند و این شاید به دلیل خبرگی و تمرینات و هشیاری بیش از حد آنان نسبت به حرکتی است که قرار است انجام دهند.

اما باید گفت که صعود آزاد به هیچ وجه برای مبتدی ها پیش نهاد نمی گردد چرا که احتیاج به تمرینات و شناخت دقیق از مسیر دارد. یک صعود کننده انفرادی آزاد برای صعود یک مسیر بارها با طناب صعود می کند تا به یک شناخت دقیق از مسیر، گیره ها و قسمت کراکس مسیر بدست آورد و آنگاه پس از این شناخت است که به آرامی و اطمینن خاطر شروع به صعود انفرادی آزاد می نماید. در حین صعود بر روی ذخایر عظیم روحی، فیزیکی و تکنیکی خودش دقیقاً حساب می کند. و با این متد است که وی با صعود یک دیواره بالاترین حد صعود دست می یابد.

● انتقال مفاهیم و فنون تدریس

یکی از مباحث اساسی و بنیادی در آموزش نحوه انتقال مفاهیم و روش ها و فنون تدریس است که همیشه به عنوان یکی از بحث های علمی و کاربردی آموزش در کنار مبانی نظری از قبیل فلسفه ، سرپرستی ... از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است.

در میان ما مجموعه فعالیت هایی که برای تعلیم و تربیت فراگیران ، کارآموزان انجام می شود بیشترین سهم به تدریس مربی در کلاس درس اختصاص دارد . تدریس را می توان به فعالیت دو جانبه ای که بین مربی و کارآموز جریان دارد و هدفش یادگیری است تعریف کرد. عبارت دو جانبه بیانگر این امر است که تدریس یک کنش متقابل بین مربی و کارآموز است. کنش متقابل یعنی این که مربی بر کارآموز اثر می گذارد و برعکس کارآموزان هم فعالیت او را تحت تأثیر قرار می دهند و برای این که تأثیر مربی به هنگام تدریس و سایر فعالیت های تربیتی بر شاگردان بیشتر شود باید به دو عامل مسلط باشد :

الف) نحوه صحیح تدریس

ب) موضوعی که می خواهد تدریس کند

ما در اینجا به بحث و بررسی در مورد نحوه صحیح ارائه درس می پردازیم.

● مدل عمومی آموزش

این مدل ها فعالیت های عمده مربی را در پنج مرحله نشان می دهد.

▪ مرحله اول : فعالیت های پیش از آموزش

الف) مربی ابتدا به تعیین مقاصد درس خود یعنی هدف های آموزشی اقدام می کند . بعد آنها را به صورت هدف های صریح و روشن در قالب رفتارهای قابل مشاهده و قابل اندازه گیری یا عملکرد یادگیرنده بیان می کند به عبارتی هدف های آموزشی را به هدف های رفتاری تبدیل می نماید.

ب) بعد از تهیه هدف های آموزشی و رفتاری مربی به تعیین آمادگی یا ویژگیهایی از یادگیرندگان که برای یادگیری مطالب جدید پیش از نیاز محسوب می شود می پردازد. که اصطلاحاً «رفتار ورودی» گفته می شود.

▪ مرحله دوم : فعالیت های پیش از آموزش و ضمن آموزش

در این مرحله مربی باید با مراجعه به یافته ها و نظریه های روانشناسی یادگیری و ایجاد انگیزه و استفاده از این نظریه به بهبود فعالیت های آموزشی خود بپردازد.

▪ مرحله سوم : فعالیت های ضمن آموزش

در این مرحله مربی با توجه به هدف های مختلف آموزشی از روش های مختلف آموزشی از جمله سخنرانی، اکتشافی ، بحث گروهی و ... استفاده نماید.

▪ مرحله چهارم : فعالیت های ضمن آموزش و پس از آموزش

مربی باید در حین آموزش مثلاً پس از هر مبحث درسی یا فصل و نیز در پایان آموزش از روش های مختلف ارزشیابی استفاده نماید تا از این طریق هم میزان یادگیری یادگیرندگان را بالا ببرد و هم به نقاط ضعف و پیشرفت آنان پی ببرد و هم نقاط ضعف خود را در تدریس برخی مطالب بفهمد و به اصلاح آنها بپردازد.

▪ مرحله پنجم : فعالیت های پس از آموزش

پس از اجرای آزمون جامع و نهایی و سنجش عملکرد یادگیرندگان مربی باید به قضاوت درباره طرح آموزش خود بپردازد. این مرحله بسیار مهم است و مربیان باید به آن توجه ویژه ای داشته باشند.

عدم موفقیت کامل مربی می تواند به دلایل زیر باشد

تحقیق؛. تاریخچه سنگنوردی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 27

تاریخچه سنگنوردی

در اواخر دهه ۱۹۵۰ والتر بوناتی W-Bonatti از جبهه جنوب غربی سوزن درو بالا رفت در آن زمان دیگر سنگنوردانی همچون لامز، جونز و ... اقدام به اجرای اینگونه صعودها بر روی دیواره ها نمودند. در آمریکا نیز سنگنوردان زیادی پیدا شدند که دست به این کار زدند که بطور نمونه می توان از صعودهای هنری باربر و جرج لوودر ۱۹۷۵ یا نمود. از جدیدترین صعودهای انجام شده به این روش می توان از صعود پر سر و صدای کورت آلبرت Kurt Albert بر روی برج ترانگو یاد کرد و یا می توان از صعودهای توموسزن کوهنورد معروف یوگسلاو در سه صعود زنجیره ای انفرادی بر روی سه دیواره بزرگ آلپ و یا سه صعود یک روزه بر روی ایگر و ماتر هورن و گراند ژوراس توسط کریستف پرفی یاد نمود.

اصول گام برداری در سنگنوردی

هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم نماییم تا کمتر خسته شویم. تند راه رفتن در سربالایی ها به ویژه در کسانی که فاقد آمادگی جسمانی لازم اند یا این که کوله پشتی سنگینی با خود به همراه دارند، نه تنها باعث تنگی نفس خواهد شد بلکه مصرف انرژی بیشتری را می طلبد اگر این عمل ادامه یابد، شخص کوهنورد به اصطلاح «خواهد برید» بیشتر کسانی که در کوه می برند آن هایی هستند که انرژی خود را به خوبی تقسیم ننموده اند.

طول قدم یک کوهنوردی باید با در نظرگرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم شود. در مکان های تقریباً تخت که شیب اندکی دارد، می توان قدم های بلندتری برداشت. ولی در سربالایی و مکان های پرشیب باید فاصله قدم ها را کوتاه تر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود رسد.

هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا را روی زمین گذاشت. اما در بعضی از سربالایی ها می توان فقط از قسمت جلویی پا نیز استفاده کرد. یکی از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی، تنفس صحیح هنگام صعود و فرود است. زیرا که با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید. به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدن میزان تراکم اکسیژن هوا، بدن نیاز به صرف انرژی بیشتری برای کسب اکسیژن مورد نیاز خود دارد هنگام دم می توان هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود( با نسبت حدوداً ۷۰ به ۳۰ درصد) استفاده صرف از بینی با توجه به تمام مزایای آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر گاهی اوقات امکان پذیر نیست. هنگام بازدم باید هوای درون ریه ها را محکم از دهان خارج کرد تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریه ها تا حد امکان کاست و هوای پراکسیژن را جایگزین آن نمود.

تعداد دفعات دم و بازدم، به عواملی چون ارتفاع، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول قدم ها، حجم ریوی، میزان گازهای آلاینده موجود در هوا، دمای هوا، میزان تعریق و تعرق، میزان رطوبت هوا و در نهایت نحوه قرارگیری سر و گردن بستگی دارد.

معمولاً نمی توان مدت زمان طی یک مسیر معین را با دقت کامل تعیین کرد. اما روش هایی وجود دارد که می توان با استفاده از آن ها این زمان را با دقت قابل قبولی به دست آورد. یکی از روش ها به قائده نای اسمیت معروف است. با استفاده از این قانون و داشتن نقشه های بزرگ مقیاس ( مقیاس ۵۰۰۰/۱ یا بزرگتر) می توانیم قبل از انجام یک برنامه تقریب خوبی برای زمان انجام آن برنامه به دست آوریم. باید عادت نماییم تا بعد از حدود ۲ ساعت کوهپیمایی مداوم حدود ۱۰ تا ۱۵ دقیقه استراحت کنیم تا بدن مان بتواند خود را برای فعالیت بعدی آماده کند.

در موقع عبور از سطوح شیب دار باید عمود بر سطح حرکت نماییم. در این حالت باید پاها را نیز عمود برسطح افق قرار داد.

در شیب ها می توان از باتوم راهپیمایی نیز استفاده نمود. تا حد امکان از صعود در شیب های پر ای شیب های پر از سنگریزه و شن اجتناب نمایید چرا که با صرف انرژی زیاد مسافت کمی را خواهید پیمود. در این جور مکان ها باید جایی را انتخاب کرد تا شخص به عقب لیز نخورد. هنگام پائین آمدن از این نوع سطوح باید اول پاشنه پا را روی زمین گذاشت.

هنگام پایین آمدن از شیب های تند بهتر است فاصله قدم ها را کوتاه نماییم. رعایت فاصله مناسب با نفر جلویی نیز از واجبات است. به طوری که اگر نفر جلویی ناگهان ایستاد تعادل نفر قبلی به هم نخورد و احتمالاً به نفر جلو برخورد نکند. از سویی اگر تعادل نفر عقب به هم خورد. نفر جلویی فرصت کافی برای عکس العمل داشته باشد. باید به خاطر بسپاریم که هنگام پایین آمدن متناسب با میزان شیب مسیر زانوها را خم و بالاتنه را نیز به شرط آن که مرکز ثقل بدن هنوز داخل سطح اتکای بدن سمت جلو متمایل کنیم.

شیب های بیش از ۲۰ درجه را چه هنگام صعود و چه هنگام فرود حتماً به صورت مارپیچ (زیگزاگ) طی نمایید، زیرا در این صورت فشار وارد بر بدن بسیار کمتر می شود. به یاد داشته باشید، که هر چه شیب تندتر می شود، زاویه بین دو خط زیگزاگ کمتر و طول مسیر زیگزاگ با توجه به پهنای منطقه مانور بلندتر می شود.

هنگام بالا رفتن از شیب ها بهتر است که از پاکوب ها برای طی مسیر استفاده شود و حتی المقدور از مسیرهای نامشخص پرهیز گردد. مسیرهایی با شیب کم را می توان به طور مستقیم بالا رفت. این مسیرها اکثراً مسیرهایی هستند که از گذشته دور اهالی کوهپایه نشین آن منطقه ، در شرایط هوایی مناسب، به دلایل متفاوت در آن تردد می کردند که اکنون مورد توجه کوهنوردان قرار گرفته است. این گونه مسیرها غالباً در کنار رودها یا کمربر کوه ها قرار دارد.

به روش که در حال بالارفتن از شیبی باشیم باید پای باردار همیشه به صورت مستقیم قرار بگیرد. این عمل باعث می شود تا فشار وزن بدن از روی ماهیچه های پا خارج شده و به استخوان و تاندون ها منتقل شود. در غیر این صورت ماهیچه های پا باید دائماً وزن بدن را تحمل کنند که این امر سبب خستگی زودرس خواهد شد.

●● چند اصطلاح پایه

● کوه Mountain

زمینی که نسبت به پیرامون خود به طور مشخصی برجسته تر بوده و دارای دامنه های شیب داری باشد . ارتفاع دقیقی برای آن تعریف نشده است ولی معمولاً زمین هایی که حدود ۶۰۰ متر از اطراف خود بلندتر باشند را کوه می نامند کوه ها به سه شکل به وجود می آیند.

▪ بر اثر چین خوردگی سطح زمین

▪ بر اثر فرسایش

▪ بر اثر فعالیت های آتشفشانی

● گرده Arete – Flank

یال هایی که شیب آن ها زیاد بوده و بیشتراز مناطق سنگی و صخره ای تشکیل شده باشد، گرده نامیده می شود.

● صخره Rock

سنگ های یک پارچه و بزرگ را که بتوان حداکثر با یک طول طناب صعود نمود صخره می گویند.

● دیواره wall

دیواره یا پرتگاه به مناطقی گفته می شود که دارای سنگ های یک پارچه با شیب زیاد بوده و برای صعود به آن به بیش از یک طول طناب نیاز باشد.

● قله summit,peak,top

بلندترین نقطه هر کوه را قله می نامند. ممکن است در بالای برخی از کوه ها دو یا چند قله هم ارتفاع وجود داشته باشد کوه هایی که در رأس آن دو یا چند قله ی نا هم ارتفاع وجود دارد. قله ی بلندتر را قله ی اصلی و قله های کوتاه تر را قله (های ) فرعی می نامند.

● تپه Hill

به ارتفاعات کمتر از۶۰۰ متر نسبت به زمین های مجاور تپه گفته می شود.

تحقیق؛ تاریخچه سنگنوردی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 27

تاریخچه سنگنوردی

در اواخر دهه ۱۹۵۰ والتر بوناتی W-Bonatti از جبهه جنوب غربی سوزن درو بالا رفت در آن زمان دیگر سنگنوردانی همچون لامز، جونز و ... اقدام به اجرای اینگونه صعودها بر روی دیواره ها نمودند. در آمریکا نیز سنگنوردان زیادی پیدا شدند که دست به این کار زدند که بطور نمونه می توان از صعودهای هنری باربر و جرج لوودر ۱۹۷۵ یا نمود. از جدیدترین صعودهای انجام شده به این روش می توان از صعود پر سر و صدای کورت آلبرت Kurt Albert بر روی برج ترانگو یاد کرد و یا می توان از صعودهای توموسزن کوهنورد معروف یوگسلاو در سه صعود زنجیره ای انفرادی بر روی سه دیواره بزرگ آلپ و یا سه صعود یک روزه بر روی ایگر و ماتر هورن و گراند ژوراس توسط کریستف پرفی یاد نمود.

اصول گام برداری در سنگنوردی

هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم نماییم تا کمتر خسته شویم. تند راه رفتن در سربالایی ها به ویژه در کسانی که فاقد آمادگی جسمانی لازم اند یا این که کوله پشتی سنگینی با خود به همراه دارند، نه تنها باعث تنگی نفس خواهد شد بلکه مصرف انرژی بیشتری را می طلبد اگر این عمل ادامه یابد، شخص کوهنورد به اصطلاح «خواهد برید» بیشتر کسانی که در کوه می برند آن هایی هستند که انرژی خود را به خوبی تقسیم ننموده اند.

طول قدم یک کوهنوردی باید با در نظرگرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم شود. در مکان های تقریباً تخت که شیب اندکی دارد، می توان قدم های بلندتری برداشت. ولی در سربالایی و مکان های پرشیب باید فاصله قدم ها را کوتاه تر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود رسد.

هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا را روی زمین گذاشت. اما در بعضی از سربالایی ها می توان فقط از قسمت جلویی پا نیز استفاده کرد. یکی از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی، تنفس صحیح هنگام صعود و فرود است. زیرا که با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید. به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدن میزان تراکم اکسیژن هوا، بدن نیاز به صرف انرژی بیشتری برای کسب اکسیژن مورد نیاز خود دارد هنگام دم می توان هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود( با نسبت حدوداً ۷۰ به ۳۰ درصد) استفاده صرف از بینی با توجه به تمام مزایای آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر گاهی اوقات امکان پذیر نیست. هنگام بازدم باید هوای درون ریه ها را محکم از دهان خارج کرد تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریه ها تا حد امکان کاست و هوای پراکسیژن را جایگزین آن نمود.

تعداد دفعات دم و بازدم، به عواملی چون ارتفاع، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول قدم ها، حجم ریوی، میزان گازهای آلاینده موجود در هوا، دمای هوا، میزان تعریق و تعرق، میزان رطوبت هوا و در نهایت نحوه قرارگیری سر و گردن بستگی دارد.

معمولاً نمی توان مدت زمان طی یک مسیر معین را با دقت کامل تعیین کرد. اما روش هایی وجود دارد که می توان با استفاده از آن ها این زمان را با دقت قابل قبولی به دست آورد. یکی از روش ها به قائده نای اسمیت معروف است. با استفاده از این قانون و داشتن نقشه های بزرگ مقیاس ( مقیاس ۵۰۰۰/۱ یا بزرگتر) می توانیم قبل از انجام یک برنامه تقریب خوبی برای زمان انجام آن برنامه به دست آوریم. باید عادت نماییم تا بعد از حدود ۲ ساعت کوهپیمایی مداوم حدود ۱۰ تا ۱۵ دقیقه استراحت کنیم تا بدن مان بتواند خود را برای فعالیت بعدی آماده کند.

در موقع عبور از سطوح شیب دار باید عمود بر سطح حرکت نماییم. در این حالت باید پاها را نیز عمود برسطح افق قرار داد.

در شیب ها می توان از باتوم راهپیمایی نیز استفاده نمود. تا حد امکان از صعود در شیب های پر ای شیب های پر از سنگریزه و شن اجتناب نمایید چرا که با صرف انرژی زیاد مسافت کمی را خواهید پیمود. در این جور مکان ها باید جایی را انتخاب کرد تا شخص به عقب لیز نخورد. هنگام پائین آمدن از این نوع سطوح باید اول پاشنه پا را روی زمین گذاشت.

هنگام پایین آمدن از شیب های تند بهتر است فاصله قدم ها را کوتاه نماییم. رعایت فاصله مناسب با نفر جلویی نیز از واجبات است. به طوری که اگر نفر جلویی ناگهان ایستاد تعادل نفر قبلی به هم نخورد و احتمالاً به نفر جلو برخورد نکند. از سویی اگر تعادل نفر عقب به هم خورد. نفر جلویی فرصت کافی برای عکس العمل داشته باشد. باید به خاطر بسپاریم که هنگام پایین آمدن متناسب با میزان شیب مسیر زانوها را خم و بالاتنه را نیز به شرط آن که مرکز ثقل بدن هنوز داخل سطح اتکای بدن سمت جلو متمایل کنیم.

شیب های بیش از ۲۰ درجه را چه هنگام صعود و چه هنگام فرود حتماً به صورت مارپیچ (زیگزاگ) طی نمایید، زیرا در این صورت فشار وارد بر بدن بسیار کمتر می شود. به یاد داشته باشید، که هر چه شیب تندتر می شود، زاویه بین دو خط زیگزاگ کمتر و طول مسیر زیگزاگ با توجه به پهنای منطقه مانور بلندتر می شود.

هنگام بالا رفتن از شیب ها بهتر است که از پاکوب ها برای طی مسیر استفاده شود و حتی المقدور از مسیرهای نامشخص پرهیز گردد. مسیرهایی با شیب کم را می توان به طور مستقیم بالا رفت. این مسیرها اکثراً مسیرهایی هستند که از گذشته دور اهالی کوهپایه نشین آن منطقه ، در شرایط هوایی مناسب، به دلایل متفاوت در آن تردد می کردند که اکنون مورد توجه کوهنوردان قرار گرفته است. این گونه مسیرها غالباً در کنار رودها یا کمربر کوه ها قرار دارد.

به روش که در حال بالارفتن از شیبی باشیم باید پای باردار همیشه به صورت مستقیم قرار بگیرد. این عمل باعث می شود تا فشار وزن بدن از روی ماهیچه های پا خارج شده و به استخوان و تاندون ها منتقل شود. در غیر این صورت ماهیچه های پا باید دائماً وزن بدن را تحمل کنند که این امر سبب خستگی زودرس خواهد شد.

●● چند اصطلاح پایه

● کوه Mountain

زمینی که نسبت به پیرامون خود به طور مشخصی برجسته تر بوده و دارای دامنه های شیب داری باشد . ارتفاع دقیقی برای آن تعریف نشده است ولی معمولاً زمین هایی که حدود ۶۰۰ متر از اطراف خود بلندتر باشند را کوه می نامند کوه ها به سه شکل به وجود می آیند.

▪ بر اثر چین خوردگی سطح زمین

▪ بر اثر فرسایش

▪ بر اثر فعالیت های آتشفشانی

● گرده Arete – Flank

یال هایی که شیب آن ها زیاد بوده و بیشتراز مناطق سنگی و صخره ای تشکیل شده باشد، گرده نامیده می شود.

● صخره Rock

سنگ های یک پارچه و بزرگ را که بتوان حداکثر با یک طول طناب صعود نمود صخره می گویند.

● دیواره wall

دیواره یا پرتگاه به مناطقی گفته می شود که دارای سنگ های یک پارچه با شیب زیاد بوده و برای صعود به آن به بیش از یک طول طناب نیاز باشد.

● قله summit,peak,top

بلندترین نقطه هر کوه را قله می نامند. ممکن است در بالای برخی از کوه ها دو یا چند قله هم ارتفاع وجود داشته باشد کوه هایی که در رأس آن دو یا چند قله ی نا هم ارتفاع وجود دارد. قله ی بلندتر را قله ی اصلی و قله های کوتاه تر را قله (های ) فرعی می نامند.

● تپه Hill

به ارتفاعات کمتر از۶۰۰ متر نسبت به زمین های مجاور تپه گفته می شود.

تحقیق؛ تاریخچه سنگنوردی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 29

تاریخچه سنگنوردی

در اواخر دهه ۱۹۵۰ والتر بوناتی W-Bonatti از جبهه جنوب غربی سوزن درو بالا رفت در آن زمان دیگر سنگنوردانی همچون لامز، جونز و ... اقدام به اجرای اینگونه صعودها بر روی دیواره ها نمودند. در آمریکا نیز سنگنوردان زیادی پیدا شدند که دست به این کار زدند که بطور نمونه می توان از صعودهای هنری باربر و جرج لوودر ۱۹۷۵ یا نمود. از جدیدترین صعودهای انجام شده به این روش می توان از صعود پر سر و صدای کورت آلبرت Kurt Albert بر روی برج ترانگو یاد کرد و یا می توان از صعودهای توموسزن کوهنورد معروف یوگسلاو در سه صعود زنجیره ای انفرادی بر روی سه دیواره بزرگ آلپ و یا سه صعود یک روزه بر روی ایگر و ماتر هورن و گراند ژوراس توسط کریستف پرفی یاد نمود.

● صعود انفرادی آزاد

علیرغم اینکه کوهنوردی به عنوان یک ورزش دسته جمعی تعریف شده است صعود انفرادی باز هم به هر اندازه حتی بقدر کم نیز جایگاه خود را در بین علاقمندان این رشته حفظ نموده است. اما جنجال برانگیزترین بخش صعود انفرادی بخش صعود انفرادی آزاد آن می باشد حتی برخی کوهنوران هم پاره ای اوقات اعتراض خود را نسبت به اینگونه حرکت با مزامین و تعابیری همچون حماقت، دیوانگی، ماجراجویی و ... همراه می کنند اما بایستی گفت و قبول کرد که به هر حال این نوع صعود نیز در حال اجرا شدن می باشد و بارها اجرا شده است حتی بر روی دیواره های بسیار بلند یوسه میت و آلپ، بر طبق تعریف معمول هر گاه شما بدون هیچ ابزاری با یک جفت کفش و شاید یک کیسه کوچک پودر مسیری حتی سخت را بالا بروید شما یک صعود کننده آزاد انفرادی هستید.

آنچه یک صعود کننده تنها و آزاد به همراه دارد تجربه ایست آمیخته با شجاعت که یار او در بلندی ها و پرتگاههاست ، او دائماً با خطر روبروست. یک خطای کوچک و سقوط که پاداشش در چنین صعود مرگیست حقیقی بطوری که حتی خبره های سنگنوردی گاه آن را زیر سؤال می برند. پس صعود آزاد انفرادی بیشتر از آنکه یک عمل آگاهانه و محاسبه شده باشد یک اقدام متهورانه است. اما چه چیزی یک صعود کننده انفرادی آزاد را به اجرای این صعودها واار می کند ؟ لذت ریسک پذیری و ارضاء روحی و هزاران تعبیری که حتی شاید نتواند بزبان آورد.

اما بد نیست بدانید که تعداد کمی از این افراد دچار حادثه شده اند و می شوند و این شاید به دلیل خبرگی و تمرینات و هشیاری بیش از حد آنان نسبت به حرکتی است که قرار است انجام دهند.

اما باید گفت که صعود آزاد به هیچ وجه برای مبتدی ها پیش نهاد نمی گردد چرا که احتیاج به تمرینات و شناخت دقیق از مسیر دارد. یک صعود کننده انفرادی آزاد برای صعود یک مسیر بارها با طناب صعود می کند تا به یک شناخت دقیق از مسیر، گیره ها و قسمت کراکس مسیر بدست آورد و آنگاه پس از این شناخت است که به آرامی و اطمینن خاطر شروع به صعود انفرادی آزاد می نماید. در حین صعود بر روی ذخایر عظیم روحی، فیزیکی و تکنیکی خودش دقیقاً حساب می کند. و با این متد است که وی با صعود یک دیواره بالاترین حد صعود دست می یابد.

● انتقال مفاهیم و فنون تدریس

یکی از مباحث اساسی و بنیادی در آموزش نحوه انتقال مفاهیم و روش ها و فنون تدریس است که همیشه به عنوان یکی از بحث های علمی و کاربردی آموزش در کنار مبانی نظری از قبیل فلسفه ، سرپرستی ... از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است.

در میان ما مجموعه فعالیت هایی که برای تعلیم و تربیت فراگیران ، کارآموزان انجام می شود بیشترین سهم به تدریس مربی در کلاس درس اختصاص دارد . تدریس را می توان به فعالیت دو جانبه ای که بین مربی و کارآموز جریان دارد و هدفش یادگیری است تعریف کرد. عبارت دو جانبه بیانگر این امر است که تدریس یک کنش متقابل بین مربی و کارآموز است. کنش متقابل یعنی این که مربی بر کارآموز اثر می گذارد و برعکس کارآموزان هم فعالیت او را تحت تأثیر قرار می دهند و برای این که تأثیر مربی به هنگام تدریس و سایر فعالیت های تربیتی بر شاگردان بیشتر شود باید به دو عامل مسلط باشد :

الف) نحوه صحیح تدریس

ب) موضوعی که می خواهد تدریس کند

ما در اینجا به بحث و بررسی در مورد نحوه صحیح ارائه درس می پردازیم.

● مدل عمومی آموزش

این مدل ها فعالیت های عمده مربی را در پنج مرحله نشان می دهد.

▪ مرحله اول : فعالیت های پیش از آموزش

الف) مربی ابتدا به تعیین مقاصد درس خود یعنی هدف های آموزشی اقدام می کند . بعد آنها را به صورت هدف های صریح و روشن در قالب رفتارهای قابل مشاهده و قابل اندازه گیری یا عملکرد یادگیرنده بیان می کند به عبارتی هدف های آموزشی را به هدف های رفتاری تبدیل می نماید.

ب) بعد از تهیه هدف های آموزشی و رفتاری مربی به تعیین آمادگی یا ویژگیهایی از یادگیرندگان که برای یادگیری مطالب جدید پیش از نیاز محسوب می شود می پردازد. که اصطلاحاً «رفتار ورودی» گفته می شود.

▪ مرحله دوم : فعالیت های پیش از آموزش و ضمن آموزش

در این مرحله مربی باید با مراجعه به یافته ها و نظریه های روانشناسی یادگیری و ایجاد انگیزه و استفاده از این نظریه به بهبود فعالیت های آموزشی خود بپردازد.

▪ مرحله سوم : فعالیت های ضمن آموزش

در این مرحله مربی با توجه به هدف های مختلف آموزشی از روش های مختلف آموزشی از جمله سخنرانی، اکتشافی ، بحث گروهی و ... استفاده نماید.

▪ مرحله چهارم : فعالیت های ضمن آموزش و پس از آموزش

مربی باید در حین آموزش مثلاً پس از هر مبحث درسی یا فصل و نیز در پایان آموزش از روش های مختلف ارزشیابی استفاده نماید تا از این طریق هم میزان یادگیری یادگیرندگان را بالا ببرد و هم به نقاط ضعف و پیشرفت آنان پی ببرد و هم نقاط ضعف خود را در تدریس برخی مطالب بفهمد و به اصلاح آنها بپردازد.

▪ مرحله پنجم : فعالیت های پس از آموزش

پس از اجرای آزمون جامع و نهایی و سنجش عملکرد یادگیرندگان مربی باید به قضاوت درباره طرح آموزش خود بپردازد. این مرحله بسیار مهم است و مربیان باید به آن توجه ویژه ای داشته باشند.

عدم موفقیت کامل مربی می تواند به دلایل زیر باشد

تحقیق درباره؛ تاریخچه سنگنوردی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 29

تاریخچه سنگنوردی

در اواخر دهه ۱۹۵۰ والتر بوناتی W-Bonatti از جبهه جنوب غربی سوزن درو بالا رفت در آن زمان دیگر سنگنوردانی همچون لامز، جونز و ... اقدام به اجرای اینگونه صعودها بر روی دیواره ها نمودند. در آمریکا نیز سنگنوردان زیادی پیدا شدند که دست به این کار زدند که بطور نمونه می توان از صعودهای هنری باربر و جرج لوودر ۱۹۷۵ یا نمود. از جدیدترین صعودهای انجام شده به این روش می توان از صعود پر سر و صدای کورت آلبرت Kurt Albert بر روی برج ترانگو یاد کرد و یا می توان از صعودهای توموسزن کوهنورد معروف یوگسلاو در سه صعود زنجیره ای انفرادی بر روی سه دیواره بزرگ آلپ و یا سه صعود یک روزه بر روی ایگر و ماتر هورن و گراند ژوراس توسط کریستف پرفی یاد نمود.

● صعود انفرادی آزاد

علیرغم اینکه کوهنوردی به عنوان یک ورزش دسته جمعی تعریف شده است صعود انفرادی باز هم به هر اندازه حتی بقدر کم نیز جایگاه خود را در بین علاقمندان این رشته حفظ نموده است. اما جنجال برانگیزترین بخش صعود انفرادی بخش صعود انفرادی آزاد آن می باشد حتی برخی کوهنوران هم پاره ای اوقات اعتراض خود را نسبت به اینگونه حرکت با مزامین و تعابیری همچون حماقت، دیوانگی، ماجراجویی و ... همراه می کنند اما بایستی گفت و قبول کرد که به هر حال این نوع صعود نیز در حال اجرا شدن می باشد و بارها اجرا شده است حتی بر روی دیواره های بسیار بلند یوسه میت و آلپ، بر طبق تعریف معمول هر گاه شما بدون هیچ ابزاری با یک جفت کفش و شاید یک کیسه کوچک پودر مسیری حتی سخت را بالا بروید شما یک صعود کننده آزاد انفرادی هستید.

آنچه یک صعود کننده تنها و آزاد به همراه دارد تجربه ایست آمیخته با شجاعت که یار او در بلندی ها و پرتگاههاست ، او دائماً با خطر روبروست. یک خطای کوچک و سقوط که پاداشش در چنین صعود مرگیست حقیقی بطوری که حتی خبره های سنگنوردی گاه آن را زیر سؤال می برند. پس صعود آزاد انفرادی بیشتر از آنکه یک عمل آگاهانه و محاسبه شده باشد یک اقدام متهورانه است. اما چه چیزی یک صعود کننده انفرادی آزاد را به اجرای این صعودها واار می کند ؟ لذت ریسک پذیری و ارضاء روحی و هزاران تعبیری که حتی شاید نتواند بزبان آورد.

اما بد نیست بدانید که تعداد کمی از این افراد دچار حادثه شده اند و می شوند و این شاید به دلیل خبرگی و تمرینات و هشیاری بیش از حد آنان نسبت به حرکتی است که قرار است انجام دهند.

اما باید گفت که صعود آزاد به هیچ وجه برای مبتدی ها پیش نهاد نمی گردد چرا که احتیاج به تمرینات و شناخت دقیق از مسیر دارد. یک صعود کننده انفرادی آزاد برای صعود یک مسیر بارها با طناب صعود می کند تا به یک شناخت دقیق از مسیر، گیره ها و قسمت کراکس مسیر بدست آورد و آنگاه پس از این شناخت است که به آرامی و اطمینن خاطر شروع به صعود انفرادی آزاد می نماید. در حین صعود بر روی ذخایر عظیم روحی، فیزیکی و تکنیکی خودش دقیقاً حساب می کند. و با این متد است که وی با صعود یک دیواره بالاترین حد صعود دست می یابد.

● انتقال مفاهیم و فنون تدریس

یکی از مباحث اساسی و بنیادی در آموزش نحوه انتقال مفاهیم و روش ها و فنون تدریس است که همیشه به عنوان یکی از بحث های علمی و کاربردی آموزش در کنار مبانی نظری از قبیل فلسفه ، سرپرستی ... از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است.

در میان ما مجموعه فعالیت هایی که برای تعلیم و تربیت فراگیران ، کارآموزان انجام می شود بیشترین سهم به تدریس مربی در کلاس درس اختصاص دارد . تدریس را می توان به فعالیت دو جانبه ای که بین مربی و کارآموز جریان دارد و هدفش یادگیری است تعریف کرد. عبارت دو جانبه بیانگر این امر است که تدریس یک کنش متقابل بین مربی و کارآموز است. کنش متقابل یعنی این که مربی بر کارآموز اثر می گذارد و برعکس کارآموزان هم فعالیت او را تحت تأثیر قرار می دهند و برای این که تأثیر مربی به هنگام تدریس و سایر فعالیت های تربیتی بر شاگردان بیشتر شود باید به دو عامل مسلط باشد :

الف) نحوه صحیح تدریس

ب) موضوعی که می خواهد تدریس کند

ما در اینجا به بحث و بررسی در مورد نحوه صحیح ارائه درس می پردازیم.

● مدل عمومی آموزش

این مدل ها فعالیت های عمده مربی را در پنج مرحله نشان می دهد.

▪ مرحله اول : فعالیت های پیش از آموزش

الف) مربی ابتدا به تعیین مقاصد درس خود یعنی هدف های آموزشی اقدام می کند . بعد آنها را به صورت هدف های صریح و روشن در قالب رفتارهای قابل مشاهده و قابل اندازه گیری یا عملکرد یادگیرنده بیان می کند به عبارتی هدف های آموزشی را به هدف های رفتاری تبدیل می نماید.

ب) بعد از تهیه هدف های آموزشی و رفتاری مربی به تعیین آمادگی یا ویژگیهایی از یادگیرندگان که برای یادگیری مطالب جدید پیش از نیاز محسوب می شود می پردازد. که اصطلاحاً «رفتار ورودی» گفته می شود.

▪ مرحله دوم : فعالیت های پیش از آموزش و ضمن آموزش

در این مرحله مربی باید با مراجعه به یافته ها و نظریه های روانشناسی یادگیری و ایجاد انگیزه و استفاده از این نظریه به بهبود فعالیت های آموزشی خود بپردازد.

▪ مرحله سوم : فعالیت های ضمن آموزش

در این مرحله مربی با توجه به هدف های مختلف آموزشی از روش های مختلف آموزشی از جمله سخنرانی، اکتشافی ، بحث گروهی و ... استفاده نماید.

▪ مرحله چهارم : فعالیت های ضمن آموزش و پس از آموزش

مربی باید در حین آموزش مثلاً پس از هر مبحث درسی یا فصل و نیز در پایان آموزش از روش های مختلف ارزشیابی استفاده نماید تا از این طریق هم میزان یادگیری یادگیرندگان را بالا ببرد و هم به نقاط ضعف و پیشرفت آنان پی ببرد و هم نقاط ضعف خود را در تدریس برخی مطالب بفهمد و به اصلاح آنها بپردازد.

▪ مرحله پنجم : فعالیت های پس از آموزش

پس از اجرای آزمون جامع و نهایی و سنجش عملکرد یادگیرندگان مربی باید به قضاوت درباره طرح آموزش خود بپردازد. این مرحله بسیار مهم است و مربیان باید به آن توجه ویژه ای داشته باشند.

عدم موفقیت کامل مربی می تواند به دلایل زیر باشد