دانلود تحقیق تاریخ نگارش و جمع آوری قرآن 11 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 13

تاریخ نگارش و جمع آوری قرآن :

برای حفظ و صیانت از کتاب مقدس آسمانی مسلمین یعنی قرآن کریم یا از حافظه مردم و یا از کتابت و نگارش استفاده میشد. نزول تدریجی قرآن کریم، در مدت تقریباً بیست و سه سال کامل شد. براساس روایات، دلایل و شواهد بسیاری به صورت قطع و یقین، جمع آوری قرآن را در عصر رسول خدا ثابت میکند. در این مورد گروهی عالمان بر این عقیده هستند که آنچه امروز در میان همه امتهای اسلامی به عنوان قرآن کریم موجود است، دقیقاً با همین شکل و ترتیب آیات و سوره ها، در زمان حیات رسول الله (ص) جمع آوری شده است و هیچگونه جابجائی در آن صورت نگرفته است.

بنابراین نظم آیات و سوره تحت نظارت و به اشاره آن حضرت بوده است. از جمله طرفداران این نظریه میتوان به حارث محاسبی، خازن زرقانی، عبدالصبور شاهین، محمد غزالی و...اشاره کرد. (1) اما باید روشن شود که معنای جمع آوری قرآن چیست و این کار به چه صورتی انجام میگرفت؟

معنای جمع و تدوین قرآن

کلمه ‹‹جمع›› معمولاً به معنی گردآوری و افزودن چیزی به چیز دیگر است، در تاریخ علوم قرآن این کلمه را به معنای مختلف به کار برده اند. با نگاهی به روایات و احادیثی که درباره مراحل مختلف جمع و گردآوری قرآن سخن به میان می آید به خوبی نشان می دهد که این کلمه در مراحل مختلف به معانی مختلف و متناسب با مقصود به کار رفته است. بنابراین بر حسب زمان و به اقتضای کلام، معانی مختلفی را دربر گرفته است.

1- جمع به معنی حفظ کردن و به حافظه سپردن و از برکردن است. از اینجا به آن دسته صحابی که قرآن از حفظ داشتند ‹‹حفاظ قرآن›› یا ‹‹جماع قرآن›› و یا جامعان قرآن یعنی جمع کنندگان قرآن می گفتند. این معنای جمع، بدون تردید در عهد رسول خدا رایج بوده است. بطور قطع در این زمان عده ای به نام ‹‹حفاظ یا قراء و یا جماع قرآن›› از آغاز تا پایان آنرا کاملاً و با دقتی درخور توجه، به خاطر سپردند و آنرا حفظ کردند که در راس همه آنها پیامبر اکرم(ص) به عنوان نخستین حافظ قرآن قرار داشت .

2- جمع قرآن به معنی نوشتن یا نگارش بوده، منتها به صورت پراکنده و متفرق نوشته شده و در یک جلد جمع نشده و بعضی از سوره ها نیز مرتب بوده است. این مرحله دوم جمع آوری است که طبق اسناد و گواهی با ارزش و معتبر، قطعاً همزمان با حیات رسول خدا (ص) به ثمر رسید و هیچ محققی در علوم قرآنی به آن تردید ندارد.

3- زمانی هم جمع به معنی اینکه قرآن به صورتی که سوره های آن مانند آیات، مرتب شده باشد جمع آوری و تدوین گردید. این مساله ای است که اکثر محققان علوم قرآنی را به پژوهش مشغول کرد.

4- معنی دیگر هم به تدوین و گردآوری یک متن و نص مرتب بر حسب قرائت متواتر رایجی نیز می گفتند. این نکته یادآوری شود که منظور از تالیف هرگز نگارش و تصنیف نیست بلکه منظور همان جمع آوری کردن آیات و سوره هاست.

آنهایی هم که مرحله اول را قبول ندارند. جمع را سه دوره میبینند: جمع در زمان رسول خدا را ‹‹تالیف›› میگویند، اقدام ابوبکر را ‹‹جمع›› می نامند و آنچه را در زمان عثمان انجام شد ‹‹نسخ›› یا نسخه برداری و تکثیر نسخه میدانند. (4)

در نزد تعدادی از صحابی، قرآنهایی وجود داشته که مخصوص خود آنان بوده است مانند مصحف علی (ع) و ابن مسعود و....رافعی میگوید: ‹‹بر این مطلب اتفاق نظر است که علی بن ابی طالب، ابن مسعود، ابی بن کعب و زیدبن ثابت، از کسانی هستند که قرآن را به طور کامل نوشته و قرآنهای ایشان برای قرآنهایی که بعد نوشته شد، اصل قرار گرفت. (5)

پس همه جا نمیتوان جمع را به معنی حفظ گرفت، معنی کلمه برحسب مورد فرق میکند. وقتی علی (ع) ردا به دوش نمیگیرد تا قرآن را جمع کند هرگز نمیتواند بدان معنی باشد که به حفظ کردن و ازبرکردن قرآن همت گماشته است. بلکه همچنانکه تاریخ شاهد است او و بسیاری از صحابه مجموع قرآن را نوشتهاند. در دوره نبوی هم، جمع همین معنی را میدهد. یعنی هم حفظ و هم نوشتن و هم گردآوری است. (6)

اطلاق لفظ کتاب بر قرآن

در زمینه جمع قرآن در زمان پیامبر گرامی (ص) امام شرفالدین استدلالی دارد مبنی بر اینکه لفظ ‹‹کتاب›› از دیر باز بر قرآن اطلاق میشده است. در حالی که الفاظ تا زمانی که مکتوب نشود و به رشته تحریر درنیاید، کتاب نامیده نمیشود. پس اطلاق لفظ کتاب بر قرآن، پس از نوشتن آیات بوده است و این امر نشان میدهد که قرآن در عصر نزول نوشته میشده است.(7)

ولی ما نمیتوانیم این نتیجهگیری را بپذیریم، زیرا چه بسا گفته شود که اطلاق لفظ کتاب از سوی خداوند بر قرآن، به این جهت بوده است که بعد از نزول تدریجی و تکمیل شدن همه آیات آن، مجموعهای مکتوب پدید آید، و اطلاق کتاب بر قرآن به اعتبار آن باشد نه فضیلت آن. سپس این استعمال به عنوان یک اصطلاح در میان مردم رواج یافته باشد بدون اینکه قرآن را نوشته باشند.

کاتبان وحی

پیامبر اکرم (ص) به منظور صیانت از نصوص قرآنی، علاوه بر استمداد از نیروی حافظه خود و حافظه مردم، دستور داد قرآن را بنویسند و همگان را به کار نوشتن تشویق میکرد.

آنانکه دستاندرکار نگارش قرآن بودهاند ‹‹کتاب وحی›› نامیده میشدند که طبق مطالعات محققان اسلامی و گروهی از خاورشناسان شمار نویسندگان وحی به چهل و سه یا چهل و پنج نفر میرسد که در زمان پیامبر به کتابت وحی اشتغال داشتند. (8)

با عنایت به اینکه در اوایل بعثت در تمام قریش تنها هفده نفر خواندن و نوشتن میدانستند و در مدینه کمتر از این تعداد بوده است که با تشویق پیامبر(ص) تعدادشان زیاد شد. (9)

کاتبان وحی در مکه

کتابت وحی در دوران اقامت رسول خدا در مکه شروع شد. زیرا اگر آیات مکی و مدنی را با هم مقایسه کنیم از یکصد و چهارده سوره قرآن هشتاد و شش سوره در مکه آمده و یا اینکه از مجموع 6236 آیه، نزدیک به 1600 آیه فقط مدنی است. البته آیات مکی کوتاهتر است. و به همین جهت اگر شمار کلمات را در نظر بگیریم به تقریب کمی، بیش از یک ثلث قرآن در مدینه و نزدیک دو ثلث آن در مکه نازل شده است. بدین ترتیب اهمیت نویسندگان وحی در مکه بیشتر نمودار میشود. بعلاوه که آگاهیهای ما از دوران مکه نسبت به مدینه کمتر است.

درباره اولین کاتب وحی در مکه، محققان، نام عبدالله بن سعدبن ابی سرح را نام میبرند و نخستین کسی که از قریش در مکه برای رسول خدا (ص) نوشت، عبدالله بن سعدبن ابی سرح بود که مرتد شده و در ایام فتح مکه به اسلام بازگشت. (10)

کاتبان وحی در مدینه

در این دوره تعداد نویسندگان بیشتر شد. و نخستین نویسنده وحی در مدینه، نام ابی بن کعب را به میان میآوردند و اولین کسی که در مدینه نگارش وحی را بعهده گرفت ابی بن کعب بود که پیش از زیدبن ثابت، به این مهم در مدینه اشتغال داشت. (11) و براساس روایات، آنکه بیش از همه به نگارش وحی، موفق بود، در مرحله اول علی (ع) و سپس زیدبن ثابت بود. چون این دو بیش از دیگران با پیغمبر بودهاند. (12)

مساله دیگر اینکه کاتبان همه در یک سطح قرار نداشتند، بعضی کتابت را خوب گرفته بودند و برخی در این فن کمبود داشتند. پارهای چون زید و ابی، سریانی و یا عبری هم میدانستند. کسانی مثل زید و ابی بیشتر به کار نوشتن وحی اشتغال داشتند وعده دیگر، هم آیات را مینوشتند و هم نامهها و رسالهها را تنظیم میکردند.

کسانی که بیش از همه یاور پیامبر در مکتوب کردن کتاب وحی بودند علی (ع) و عثمان بودند در غیاب آنها ابی در این کار معاضدت میکرد. بعد زید کتابت آموخت و بدین جمع پیوست.

او چون جوان بود و خانهاش نزدیک خانه پیامبر بود هر لحظه که احتیاج میشد در دسترس بود این بود که پیامبر او را احضار کرده و دستور کتابت میفرمود. در مورد علی (ع) تقریباً همه تصریح دارند که از کاتبان اولیه و مداوم وحی بوده است. (13)

در مورد طرز نوشتن هم چنین بود که هرگاه آیهای نازل میشد پیغمبر کس یا کسانی از نویسندگان وحی را احضار نموده و دستور نوشتن میفرمود. نویسندگان وحی آیات را با دقت مینوشتند و بر پیامبر گرامی میخواندند. گاه بود که او خود انگشت بر روی کلمه مینهاد و آنرا میپرسید و یا دستور میداد که هر آیهای را در کجا باید گذارد. در اواخر عمر گاهی بر روی درست نوشتن، واضح نوشتن بعضی از حروف کشیده و یا دندانهدار کردن حرفهایی نیز تذکراتی میفرمود.

زمانی که قبایلی اسلام میآوردند پیامبر تنی چند از یاران را برای آموزش قرآن و تعلیم احکام به نزد آنها میفرستاد.

نوشت افزار معمول برای نگارش وحی

در قرآن و حدیث عموماً ابزارهائی برای نگارش یاد شده است که اکثر آنها کم و بیش مورد استفاده کتاب وحی در نگارش قرآن کریم همزمان با حیات پیامبر اکرم (ص) بوده است.

تاریخ نگارش و جمع آوری قرآن 11 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 11

تاریخ نگارش و جمع آوری قرآن :

برای حفظ و صیانت از کتاب مقدس آسمانی مسلمین یعنی قرآن کریم یا از حافظه مردم و یا از کتابت و نگارش استفاده میشد. نزول تدریجی قرآن کریم، در مدت تقریباً بیست و سه سال کامل شد. براساس روایات، دلایل و شواهد بسیاری به صورت قطع و یقین، جمع آوری قرآن را در عصر رسول خدا ثابت میکند. در این مورد گروهی عالمان بر این عقیده هستند که آنچه امروز در میان همه امتهای اسلامی به عنوان قرآن کریم موجود است، دقیقاً با همین شکل و ترتیب آیات و سوره ها، در زمان حیات رسول الله (ص) جمع آوری شده است و هیچگونه جابجائی در آن صورت نگرفته است.

بنابراین نظم آیات و سوره تحت نظارت و به اشاره آن حضرت بوده است. از جمله طرفداران این نظریه میتوان به حارث محاسبی، خازن زرقانی، عبدالصبور شاهین، محمد غزالی و...اشاره کرد. (1) اما باید روشن شود که معنای جمع آوری قرآن چیست و این کار به چه صورتی انجام میگرفت؟

معنای جمع و تدوین قرآن

کلمه ‹‹جمع›› معمولاً به معنی گردآوری و افزودن چیزی به چیز دیگر است، در تاریخ علوم قرآن این کلمه را به معنای مختلف به کار برده اند. با نگاهی به روایات و احادیثی که درباره مراحل مختلف جمع و گردآوری قرآن سخن به میان می آید به خوبی نشان می دهد که این کلمه در مراحل مختلف به معانی مختلف و متناسب با مقصود به کار رفته است. بنابراین بر حسب زمان و به اقتضای کلام، معانی مختلفی را دربر گرفته است.

1- جمع به معنی حفظ کردن و به حافظه سپردن و از برکردن است. از اینجا به آن دسته صحابی که قرآن از حفظ داشتند ‹‹حفاظ قرآن›› یا ‹‹جماع قرآن›› و یا جامعان قرآن یعنی جمع کنندگان قرآن می گفتند. این معنای جمع، بدون تردید در عهد رسول خدا رایج بوده است. بطور قطع در این زمان عده ای به نام ‹‹حفاظ یا قراء و یا جماع قرآن›› از آغاز تا پایان آنرا کاملاً و با دقتی درخور توجه، به خاطر سپردند و آنرا حفظ کردند که در راس همه آنها پیامبر اکرم(ص) به عنوان نخستین حافظ قرآن قرار داشت .

2- جمع قرآن به معنی نوشتن یا نگارش بوده، منتها به صورت پراکنده و متفرق نوشته شده و در یک جلد جمع نشده و بعضی از سوره ها نیز مرتب بوده است. این مرحله دوم جمع آوری است که طبق اسناد و گواهی با ارزش و معتبر، قطعاً همزمان با حیات رسول خدا (ص) به ثمر رسید و هیچ محققی در علوم قرآنی به آن تردید ندارد.

3- زمانی هم جمع به معنی اینکه قرآن به صورتی که سوره های آن مانند آیات، مرتب شده باشد جمع آوری و تدوین گردید. این مساله ای است که اکثر محققان علوم قرآنی را به پژوهش مشغول کرد.

4- معنی دیگر هم به تدوین و گردآوری یک متن و نص مرتب بر حسب قرائت متواتر رایجی نیز می گفتند. این نکته یادآوری شود که منظور از تالیف هرگز نگارش و تصنیف نیست بلکه منظور همان جمع آوری کردن آیات و سوره هاست.

آنهایی هم که مرحله اول را قبول ندارند. جمع را سه دوره میبینند: جمع در زمان رسول خدا را ‹‹تالیف›› میگویند، اقدام ابوبکر را ‹‹جمع›› می نامند و آنچه را در زمان عثمان انجام شد ‹‹نسخ›› یا نسخه برداری و تکثیر نسخه میدانند. (4)

در نزد تعدادی از صحابی، قرآنهایی وجود داشته که مخصوص خود آنان بوده است مانند مصحف علی (ع) و ابن مسعود و....رافعی میگوید: ‹‹بر این مطلب اتفاق نظر است که علی بن ابی طالب، ابن مسعود، ابی بن کعب و زیدبن ثابت، از کسانی هستند که قرآن را به طور کامل نوشته و قرآنهای ایشان برای قرآنهایی که بعد نوشته شد، اصل قرار گرفت. (5)

پس همه جا نمیتوان جمع را به معنی حفظ گرفت، معنی کلمه برحسب مورد فرق میکند. وقتی علی (ع) ردا به دوش نمیگیرد تا قرآن را جمع کند هرگز نمیتواند بدان معنی باشد که به حفظ کردن و ازبرکردن قرآن همت گماشته است. بلکه همچنانکه تاریخ شاهد است او و بسیاری از صحابه مجموع قرآن را نوشتهاند. در دوره نبوی هم، جمع همین معنی را میدهد. یعنی هم حفظ و هم نوشتن و هم گردآوری است. (6)

اطلاق لفظ کتاب بر قرآن

در زمینه جمع قرآن در زمان پیامبر گرامی (ص) امام شرفالدین استدلالی دارد مبنی بر اینکه لفظ ‹‹کتاب›› از دیر باز بر قرآن اطلاق میشده است. در حالی که الفاظ تا زمانی که مکتوب نشود و به رشته تحریر درنیاید، کتاب نامیده نمیشود. پس اطلاق لفظ کتاب بر قرآن، پس از نوشتن آیات بوده است و این امر نشان میدهد که قرآن در عصر نزول نوشته میشده است.(7)

ولی ما نمیتوانیم این نتیجهگیری را بپذیریم، زیرا چه بسا گفته شود که اطلاق لفظ کتاب از سوی خداوند بر قرآن، به این جهت بوده است که بعد از نزول تدریجی و تکمیل شدن همه آیات آن، مجموعهای مکتوب پدید آید، و اطلاق کتاب بر قرآن به اعتبار آن باشد نه فضیلت آن. سپس این استعمال به عنوان یک اصطلاح در میان مردم رواج یافته باشد بدون اینکه قرآن را نوشته باشند.

کاتبان وحی

پیامبر اکرم (ص) به منظور صیانت از نصوص قرآنی، علاوه بر استمداد از نیروی حافظه خود و حافظه مردم، دستور داد قرآن را بنویسند و همگان را به کار نوشتن تشویق میکرد.

آنانکه دستاندرکار نگارش قرآن بودهاند ‹‹کتاب وحی›› نامیده میشدند که طبق مطالعات محققان اسلامی و گروهی از خاورشناسان شمار نویسندگان وحی به چهل و سه یا چهل و پنج نفر میرسد که در زمان پیامبر به کتابت وحی اشتغال داشتند. (8)

با عنایت به اینکه در اوایل بعثت در تمام قریش تنها هفده نفر خواندن و نوشتن میدانستند و در مدینه کمتر از این تعداد بوده است که با تشویق پیامبر(ص) تعدادشان زیاد شد. (9)

کاتبان وحی در مکه

کتابت وحی در دوران اقامت رسول خدا در مکه شروع شد. زیرا اگر آیات مکی و مدنی را با هم مقایسه کنیم از یکصد و چهارده سوره قرآن هشتاد و شش سوره در مکه آمده و یا اینکه از مجموع 6236 آیه، نزدیک به 1600 آیه فقط مدنی است. البته آیات مکی کوتاهتر است. و به همین جهت اگر شمار کلمات را در نظر بگیریم به تقریب کمی، بیش از یک ثلث قرآن در مدینه و نزدیک دو ثلث آن در مکه نازل شده است. بدین ترتیب اهمیت نویسندگان وحی در مکه بیشتر نمودار میشود. بعلاوه که آگاهیهای ما از دوران مکه نسبت به مدینه کمتر است.

درباره اولین کاتب وحی در مکه، محققان، نام عبدالله بن سعدبن ابی سرح را نام میبرند و نخستین کسی که از قریش در مکه برای رسول خدا (ص) نوشت، عبدالله بن سعدبن ابی سرح بود که مرتد شده و در ایام فتح مکه به اسلام بازگشت. (10)

کاتبان وحی در مدینه

در این دوره تعداد نویسندگان بیشتر شد. و نخستین نویسنده وحی در مدینه، نام ابی بن کعب را به میان میآوردند و اولین کسی که در مدینه نگارش وحی را بعهده گرفت ابی بن کعب بود که پیش از زیدبن ثابت، به این مهم در مدینه اشتغال داشت. (11) و براساس روایات، آنکه بیش از همه به نگارش وحی، موفق بود، در مرحله اول علی (ع) و سپس زیدبن ثابت بود. چون این دو بیش از دیگران با پیغمبر بودهاند. (12)

مساله دیگر اینکه کاتبان همه در یک سطح قرار نداشتند، بعضی کتابت را خوب گرفته بودند و برخی در این فن کمبود داشتند. پارهای چون زید و ابی، سریانی و یا عبری هم میدانستند. کسانی مثل زید و ابی بیشتر به کار نوشتن وحی اشتغال داشتند وعده دیگر، هم آیات را مینوشتند و هم نامهها و رسالهها را تنظیم میکردند.

کسانی که بیش از همه یاور پیامبر در مکتوب کردن کتاب وحی بودند علی (ع) و عثمان بودند در غیاب آنها ابی در این کار معاضدت میکرد. بعد زید کتابت آموخت و بدین جمع پیوست.

او چون جوان بود و خانهاش نزدیک خانه پیامبر بود هر لحظه که احتیاج میشد در دسترس بود این بود که پیامبر او را احضار کرده و دستور کتابت میفرمود. در مورد علی (ع) تقریباً همه تصریح دارند که از کاتبان اولیه و مداوم وحی بوده است. (13)

در مورد طرز نوشتن هم چنین بود که هرگاه آیهای نازل میشد پیغمبر کس یا کسانی از نویسندگان وحی را احضار نموده و دستور نوشتن میفرمود. نویسندگان وحی آیات را با دقت مینوشتند و بر پیامبر گرامی میخواندند. گاه بود که او خود انگشت بر روی کلمه مینهاد و آنرا میپرسید و یا دستور میداد که هر آیهای را در کجا باید گذارد. در اواخر عمر گاهی بر روی درست نوشتن، واضح نوشتن بعضی از حروف کشیده و یا دندانهدار کردن حرفهایی نیز تذکراتی میفرمود.

زمانی که قبایلی اسلام میآوردند پیامبر تنی چند از یاران را برای آموزش قرآن و تعلیم احکام به نزد آنها میفرستاد.

نوشت افزار معمول برای نگارش وحی

در قرآن و حدیث عموماً ابزارهائی برای نگارش یاد شده است که اکثر آنها کم و بیش مورد استفاده کتاب وحی در نگارش قرآن کریم همزمان با حیات پیامبر اکرم (ص) بوده است.

در قرآن نام نوشت افزارهای زیر را به مناسباتی میبینیم.

قرطاس: یعنی کاغذ که در آیه ولوانزلنا علیک کتاباً فی قرطاس و...(14)

قلم: که به صورت مفرد و به صورت جمع ‹‹اقلام›› در چهار مورد در قرآن بکار رفته است (15)

صحف: به معنی برگهایی از کاغذ که روی آن نوشته شده است برگی که از دو رو مکتوب باشد این واژه به همان صورت، در هشت مورد از آیات قرآنی آمده است. (16)

رق: به معنی پوست نازک و ظریفی که بر آن مینویسند و برگ سفید این کلمه در آیه در فی رق منشور بکار رفته است(17)

این واژهها که ابزاری برای نگارش میباشد در قرآن دیده میشود البته نه به عنوان اینکه این نوشتافزارها برای نگارش قرآن در زمان پیامبر بکار میرفت.

نوشت افزار معمول برای نگارش قرآن

در احادیث مربوط به نگارش قرآن در زمان پیامبر (ص) نوشت افزارهایی جالب به چشم میخورد که مورد استفاده کتاب و نویسندگان وحی بوده است. و ما با استناد به همین احادیث به اسامی زیر اشاره میکنیم:

عسب: این کلمه، جمع عسیب و آن عبارت از جریده و چوبه نخل است که برگهای آخر آن را میکندند و در قسمت پهنای آن، قرآن مینوشتند.

لخاف: جمع لخفه و به معنی سنگهای سفید نازک و ظریف میباشد.

اکتاف: جمع کتف به معنی استخوان شانه، معمولاً استخوان شانه شتر و یا گوسفند پس از خشک شدن به صورت آماده میساختند که بتواند روی آن بنویسند.

اقتاب: جمع قتب به معنی چوبهایی بود که بر اشتران مینهادند تا بر آنها سوار شوند.

رقاع: جمع رقعه که دارای معنی گستردهای است و شامل برگ کاغذ یا درخت و گیاه و پوست حیوانات میشود.

تحقیق درمورد- اضطراب صحبت کردن در برا بر جمع

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 3

اضطراب صحبت کردن در برا بر جمع

یکی از شایع ترین ترس های برزگسالان ، ا ضطراب صحبت کردن در جمع است. در حالی که درجاتی از اضطراب ، جز طبیعی صحبت کردن در جمع، حضور ویا هر گونه اجرا در برابر جمع طبیعی ومورد انتظار تلقی می شود؛ عده ای چنان مضطرب می شوند که توانایی کنش وری آن ها مختل می شود.

نشانه ها واثرات :

روش های چندی وجود دارد که اضطراب اجتماعی یا عملکرد،فعالیت های شخص را محدود و در زندگی روزانه اش دخالت می کند. افرادی که دوره حاد اضطراب عملکرد را طی می کنند، ممکن است احساس انزوا کنند، زیرا آن ها از مهمانی ها یا گردهمایی های اجتماعی می پرهیزند؛ چه بسا آن ها از ثبت نام در کلاس های معینی خودداری ورزند، زیراآن دروس مستلزم مشارکت در کلاس وصحبت کردن است؛ یا ممکن است از مشاغل معینی بپرهیزند یا حتی فرصت ها ونیز ارتقای شغلی را به خاطرتماس های عمومی یا صحبت کردن در جمع، از دست بدهند. نشانه های اضطراب عملکرد از فردی به فرد دیگرفرق دارد. تقریبا هر کس نگران است مبادا در نظر دیگران سراسیمه، کودن وبی خرد جلوه کند. به هنگام مواجه با موقعیت های ترسناک، خواه مهمانی وخواه شرکت در بحث های کلاسی، اغلب مردم نشانه های جسمانی همراه با اضطراب را تجربه می کنند.

این نشانه ها مشتمل اند بر:  لرزش،تعریق، دستان عرق کرده، افزایش ضربان قلب، کوتاهی تنفس،تنش عضلات، سرخ شدن یا گیجی،ازدست دادن رشته افکار،ناراحتی گوارشی، صدای لرزان وسرگیجه.

منابع :

خبر خوب این است که می توان به مبتلایان به اضطراب عملکرد یاری رساند. توفیق اجتماعی، تحصیلی وشغلی به طور فزاینده ای توانایی بر قراری ارتباط کارآمد می طلبد؛ افراد مضطرب از موقعیت های لذت بخش دوری می جویند. بسته به نیازها وهدف های فردی، شکل کمک به مبتلایان اضطراب عملکرد تفاوت دارد. با این حال، تقریباهمه مداخلات دربرخی ویژگی ها مشترکند: اول آن که الگوی اجتناب به تدریج شکسته می شود تا فرد بتواند با موقعیت ترسناک به آرامی و نظامدارمواجه شود. این بدان معنا نیست که شخص مبتلا به اضطراب صحبت در جمع، بی درنگ سخنرانی بلندی در جمع ارائه می دهد، بلکه مواجهه با موقعیت های ترسناک، به نحوی برنامه ریزی شده وتدریجی صورت می گیرد. مثلا، ممکن است از شخص مبتلا به اضطراب صحبت کردن درجمع بخواهند که پرسش کوتاهی در کلاس مطرح کند وبه تدریج به سمت تکالیف چالش انگیزتری سوق داده می شوند، مانند ا ظهارنظردر بحث های گروهی یا داوطلب شدن برای پاسخ گفتن به پرسشی. به موازات این عمل،به فرد روشهایی آموزش داده می شود تا جنبه های جسمانی، روانی یا شناختی اضطراب را مهار کند. روش اخیر، استفاده از راهبردهایی مانند فن مدیریت استرس، تمرین آرمیدگی ،تجسم ، باخود صحبت کردن وبازسازی شناختی را در بر می گیرد.

کمک خواهی :

اگر شما از صحبت کردن در جمع یا دیگراشکال عملکرد دچار اضطراب می شوید ومایلید اطلاعات بیشتری از روش های غلبه بر ترس واجتناب بیاموزید،صحبت کردن با متخصص بهداشت روانی را در مد نظر داشته باشید. مرکز مشاوره دانشگاه با در اختیار داشتن متخصصان مجرب در زمینه بهداشت روا نی ، می تواند در درک مشکلات همراه با اضطراب وغلبه بر ترس ها یتان به شما یاری رساند. این مراکز محرم اسرار شما هستند وبا ارائه خدمات رایگان در ساعات وروزهای مشخصی آماده ارائه خدمات به دانشجویان هستند.

تحقیق درباره. اضطراب صحبت کردن در برا بر جمع

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 3

اضطراب صحبت کردن در برا بر جمع

یکی از شایع ترین ترس های برزگسالان ، ا ضطراب صحبت کردن در جمع است. در حالی که درجاتی از اضطراب ، جز طبیعی صحبت کردن در جمع، حضور ویا هر گونه اجرا در برابر جمع طبیعی ومورد انتظار تلقی می شود؛ عده ای چنان مضطرب می شوند که توانایی کنش وری آن ها مختل می شود.

نشانه ها واثرات :

روش های چندی وجود دارد که اضطراب اجتماعی یا عملکرد،فعالیت های شخص را محدود و در زندگی روزانه اش دخالت می کند. افرادی که دوره حاد اضطراب عملکرد را طی می کنند، ممکن است احساس انزوا کنند، زیرا آن ها از مهمانی ها یا گردهمایی های اجتماعی می پرهیزند؛ چه بسا آن ها از ثبت نام در کلاس های معینی خودداری ورزند، زیراآن دروس مستلزم مشارکت در کلاس وصحبت کردن است؛ یا ممکن است از مشاغل معینی بپرهیزند یا حتی فرصت ها ونیز ارتقای شغلی را به خاطرتماس های عمومی یا صحبت کردن در جمع، از دست بدهند. نشانه های اضطراب عملکرد از فردی به فرد دیگرفرق دارد. تقریبا هر کس نگران است مبادا در نظر دیگران سراسیمه، کودن وبی خرد جلوه کند. به هنگام مواجه با موقعیت های ترسناک، خواه مهمانی وخواه شرکت در بحث های کلاسی، اغلب مردم نشانه های جسمانی همراه با اضطراب را تجربه می کنند.

این نشانه ها مشتمل اند بر:  لرزش،تعریق، دستان عرق کرده، افزایش ضربان قلب، کوتاهی تنفس،تنش عضلات، سرخ شدن یا گیجی،ازدست دادن رشته افکار،ناراحتی گوارشی، صدای لرزان وسرگیجه.

منابع :

خبر خوب این است که می توان به مبتلایان به اضطراب عملکرد یاری رساند. توفیق اجتماعی، تحصیلی وشغلی به طور فزاینده ای توانایی بر قراری ارتباط کارآمد می طلبد؛ افراد مضطرب از موقعیت های لذت بخش دوری می جویند. بسته به نیازها وهدف های فردی، شکل کمک به مبتلایان اضطراب عملکرد تفاوت دارد. با این حال، تقریباهمه مداخلات دربرخی ویژگی ها مشترکند: اول آن که الگوی اجتناب به تدریج شکسته می شود تا فرد بتواند با موقعیت ترسناک به آرامی و نظامدارمواجه شود. این بدان معنا نیست که شخص مبتلا به اضطراب صحبت در جمع، بی درنگ سخنرانی بلندی در جمع ارائه می دهد، بلکه مواجهه با موقعیت های ترسناک، به نحوی برنامه ریزی شده وتدریجی صورت می گیرد. مثلا، ممکن است از شخص مبتلا به اضطراب صحبت کردن درجمع بخواهند که پرسش کوتاهی در کلاس مطرح کند وبه تدریج به سمت تکالیف چالش انگیزتری سوق داده می شوند، مانند ا ظهارنظردر بحث های گروهی یا داوطلب شدن برای پاسخ گفتن به پرسشی. به موازات این عمل،به فرد روشهایی آموزش داده می شود تا جنبه های جسمانی، روانی یا شناختی اضطراب را مهار کند. روش اخیر، استفاده از راهبردهایی مانند فن مدیریت استرس، تمرین آرمیدگی ،تجسم ، باخود صحبت کردن وبازسازی شناختی را در بر می گیرد.

کمک خواهی :

اگر شما از صحبت کردن در جمع یا دیگراشکال عملکرد دچار اضطراب می شوید ومایلید اطلاعات بیشتری از روش های غلبه بر ترس واجتناب بیاموزید،صحبت کردن با متخصص بهداشت روانی را در مد نظر داشته باشید. مرکز مشاوره دانشگاه با در اختیار داشتن متخصصان مجرب در زمینه بهداشت روا نی ، می تواند در درک مشکلات همراه با اضطراب وغلبه بر ترس ها یتان به شما یاری رساند. این مراکز محرم اسرار شما هستند وبا ارائه خدمات رایگان در ساعات وروزهای مشخصی آماده ارائه خدمات به دانشجویان هستند.

تحقیق در مورد جمع بین دو نماز

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 25 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

دانشکده اصول دین

موضوع :

جمع بین دو نماز

استاد :

جناب آقای دکتر بهداروند

تهیه کننده :

زهرا حیدری فرد، زینب اصل حیدری

مریم امرایی

پاییز 87

والرخصه إنما تبطل فیما وجب فی الحضر، والحدیث لا دلاله فیه لقوله علیه السلام

فروع:

أ- لو نسیها فی سفر فذکرها فیه قضاها مقصوره إجماعاً، وکذا إن ذکرها فی الحضر فکذلک عندنا، و عند الأکثر، و قال الشافعی: یلزمه تامه لأنه ذکرها تامه فثبتت فی مته. والأصل ممنوع.

ب- یجب الإتیان بالجهر والإخفات کالأصل، لقوله علیه السلام: (فلیقضها کما فاتت) و کذا یستحب لها الأذان والإقامه کما یستحبان للأضل، فإن کثر أذّن لأول ورده، وأقام للبواقی، ولو لم یستحب لها الأذان لم یستحب فی القضاء کعصر الجمعه و عرفه.

ج- لا یستحب الإتیان بالنافله التابعه لها إذا التنفل مشروط ببراء الذمه من الصلاه الواجبه فإنه لا یجوز لمن علیه صلاه فریضه أن یأتی بانافله قضاءً ولا أداءً، نعم یستحب بعد الفراغ من قضاء الفرائض الاشتغال بقضاء النافله الفائته.

د- لا تجوز المساواه فی کیفیه قضاء صلاه الخوف بل فی الکمیه و إن کانت فی الحضر إن استوعب الخوف الوقت وأتمام.

البحث السادس: فی الجمع

مسأله 66: قد بیَّنا فیما سلف أن لکل من الظهر والعصر وقتین: مختص و مشترک، فالمختص بالظهر من زوال الشمس إلی قدر أدائها، وبالعصر قدر أدائها فی آخر الوقت، والمشترک ما بینهما، وللمغرب والعشاء وقتین فالمختص بالمغرب قدر أدائها بعد الغروب، وبالعضاء قدر أدائها عند الانتصاف، والمشترک ما بینهما فلا یتحقق معنی الجمع عندنا، أما القائلون باختصاص کلّ من الظهر والعصر بوقت، وکذا المغرب والعشاء فأنّه یتحقق هذا المعنی عنهم.

وقد ذهب الی الجمع بین الظهر والعصر، وبین المغرب والعشاء فی السفر ابن عباس، وابن عمر، ومعاذ بن جبل، وسعد بن أبی وقاص، وسعید بن زید، وأبو موسی الأشعری، و مالک، والثوری، والشافعی، وأحمد، وإسحاق، وأبو ثور لأن ابن عباس روی أن رسول الله صلی الله علیه و آله کان إذا زالت الشمس وهو فی منزله جمع بینها و بین العصر فی وقت العصر، وکذا فی المغرب والعشاء.

وقال الحسن البصری، وابن سیرین، والنخعی، ومکحول، وأصحاب الرأی: لأن المواقیت قد ثبتت بالتواتر فلا یجوز ترکها بخبر الواحد.

مسأله 67: ویتخیر فی الجمع بین تقدیم الثانیه الی الاُلی وبین تأخیر الاُلی الی الثانیه ألاّ أنّ الأولی فعل ما هو أرفق به، فأن کان وقت الزوال فی المنزل، ویرید أن یرتحل، قدّم العصر الی الظهر حتی لا یتحاج الی أن ینزل فی الطریق، و إن کان وقت الزوال فی الطریق ویرید أن ینزل آخر النهار أخّر الظهر، لحدیث ابن عباس، فإن لم یکن فی أحد الأمرین غرض فالأولی التقدیم، فإذا أراد تقدیم الثانیه الی الاُولی جاز مطلقاً عند نا، واشترط الشافعی أُموراً أربعه:

أ- وجود السفر من أول الصلاتین الی آخرهما، حتی لو أقام فی أثناء الظهر، أو بعد الفر اغ عنها قبل الشر وع فی العصر لم یجز أن یصلی العصر، وإن نوی الإقامه بعد التلبس بالعصر لم تحتسب له عن الفرض، وهل تبطل أو تنقلب نفلاً؟ قولان لأنّ الجمع أُبیح بعله السفر فیعتبر بقاء العله الی وقت الفراغ عن موجبها.

ولو نوی الإقامه بعد الفراغ من الصلاتین قبل دخول وقت العصر، أو وصل الی مقصده احتسبت العصر له عندنا، وللشافعی وجهان: هذا أحدهما لأنّ الفعل وقع صحیحاً فلا یبطل حکمه، والثانی: العدم، لأنّ التقدیم سوغ رخصه، فإذا زالت الشرائط قبل الوجوب لم یقع فرضاً، کما لو عجّل زکاه ماله ثم هلک المال.

ب: نیه الجمع، ولیست شرطاً عندنا- وبه قال المزنی- وقال الشافعی: أنّها معتبره للاحتساب العصر، فلو صلّی الظهر وأراد أن یصلّی العصر عقیب الظهر من غیر أن یکون قد نوی الجمع لم یجز، وله قولان فی وقت النیه: أحدهما عند افتتاح أول الصلاه، والثانی فی أثناء الاُولی قبل السلام، فلو شرع فی الظهر فسارت السفینه فی الأثناء فنوی الجمع صحت علی الثانی لوجود علّه الجمع وهی السفر والنیه فی وقتها، وعلی الأول لا یجوز لأن عله الجمع ونیه لم تکن فی البتداء.