تحقیق درباره ی بذر کاری

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 16

5-عمق صحیح بذرکاری

سبز شدن بذر در صورت فراهم بودن شرایط محیط (رطوبت، درجه حرارت ...)با رشد جنین آغاز و اندامهای اولیه نهال شامل ریشه و ساقه با استفاده از مواد ذخیره در بذر تولید می شود. رشد بقیه اندامها تا وقتی که ساقه بتواند از خاک خارج شده و به نور آفتاب جهت انجام فتوسنتز (تولید مواد هیدروکربنه) دسترسی پیدا کند از مواد ذخیره بذر خواهد بود.اصولا بذر در گیاهان مرتعی در مقایسه بذر در گیاهان زراعی کوچک بوده و از مواد ذخیره محدودی برخوردار هستند.

به طور مثال وزن 1000 دانه بذر گیاهان علفی مرتعی از 5/3 تا 15/0 گرم متغیر است که در مقایسه با بذر گندم 1000 دانه آن برابر 40 تا 45 گرم می باشد.

بذر گیاهان می بایستی در عمقی کاشته شود که مواد ذخیره ای آن برای تامین مواد غذایی مورد نیاز جهت شروع و ادامه رشد اولیه نهال کافی باشد.بر این مبنا عمق کاشت گیاهان مرتعی کمتر از عمق گیاهان زراعی است. لذا عمق کاشت یکی از موارد اساسی در بذرکاری مراتع می باشد و همانطوری که ذکر شد برای بذر هر گیاه حدی وجود دارد.این حد بستگی به خصوصیات آناتومیکی و مورفولوژیکی نهال سبز شده دارد و از طریق گیاه مادر به نهالها انتقال می یابد.

سبز شدن بذور و خروج آن از خاک یکی از موارد بوده و بقاء نهالهای تولید شده بستگی به رطوبت خاک و مواد غذایی موجود در آن دارد. بنابراین در صورت سبز شدن بذور اگر سیستم ریشه گسترش پیدا نکند، نهالهای تولید شده از بین خواهند رفت. برای فراهم کردن شرایط و تامین رطوبت لازم برای رشد بذور نهالهای تولید شده بهتر خواهد بود که عمق کشت تا اندازه ای عمیق در نظر گرفته شود تا نهالهای حاصل شده در اثر خشک شدن خاک سطحی از بین نرفته، فرصت استقرار و نفوذ ریشه های خود را در خاک داشته باشند. معمولا عمق کشت بستگی به بزرگی و کوچکی بذر دارد. بذور ریزتر باید در عمق کم که در پاره ای موارد کشت بذور بدون پوشانیدن آن را ایجاب می کند، در مورد بذور درشت تر عمق کشت افزایش می یابد.

عمق کشت همچنین به بافت خاک مربوط بوده و خاک های سنگین، کمتر و در خاکهای سبک و ماسه ای به علت سهولت خروج اندامهای هوایی نهال از آن، می توان عمق کشت را افزایش داد.

برای فراهم کردن رطوبت خاک در اثر جمع آوری نزولات برای سبز شدن بذور، جلوگیری و تاخیر در تبخیر آن می توان مبادرت به کشت در ته جویچه هایی که عمق آنها در حدود 10سانتی متر می باشد نمود. در این روش بدون اینکه عمق کشت بذر زیاد شود، بذور عملاً از رطوبت بیشتری استفاده می کنند.

بازدید بذرکاری یکی از مراحل مهم در بذرکاری مراتع می باشد. منظور از این بازرسیها این است که ملاحظه شود آیا بذور، سبز شده و از خاک خارج شده اند و یا اینکه در اثر عوامل محیط از بین رفته اند. بدیهی است تا برطرف کردن عامل از بین برنده نمی توان اقدام به بذرکاری نمود. برنامه بازدید و کنترل بذرکاری 2 هفته و چهار هفته پس از کشت و همچنین اوایل پاییز و اوایل بهار سال بعد، از لحاظ اطلاع از استقرار گیاهان خواهد بود.

تک کشتی یا کشت مخلوط

پس از اینکه نتیجه آزمایشها در مورد گونه های وارد شده حاصل شد و همچنین نتایج مقایسه کیفیت و کمیت علوفه این گونه ها با گونه های بومی بدست آمد برای هر منطقه یک سری گیاه می توانند انتخاب شوند که با توجه به نوع دام استفاده کننده و همچنین منظور از ایجاد مراتع و سرانجام فصل استفاده خواهد بود.

در مورد کشت این گیاهان می توان به صورت تک کشتی و یا کشت مخلوط و ترکیب چند گیاه اقدام کرد. هر یک از دو روش فوق محاسن و معایبی به شرح زیر دارد:

1- محاسن تک کشتی

1- سهولت بذرکاری یکنواخت.

2- به علت یکنواختی خوشخوراکی، چرا یکنواخت خواهد بود.

3- تولید علوفه در فصلی که مورد احتیاج می باشد.

4- خصوصیات رشد ورشد مجدد گیاهان یکنواخت خواهد بود.

5- امکان انتخاب سازگارترین و بهترین گونه برای منطقه.

6- ترکیب گیاهی ثابت بوده، کمتر تغییر می کند.

7- کم بودن هزینه های استقرار.

8- استقرار گونه های اساسی سریعتر خواهد بود.

9- سهولت اجرای برنامه های اداره منطقه.

2- محاسن کشت مخلوط

1- در مواردی که خاک منطقه یکنواخت نباشد امکان ایجاد پوشش یکنواخت وجود دارد.

2- طولانی بودن دوره رویش و در نتیجه مهیا بودن علوفه سبز و آبدار برای مدت طولانی.

3- بالا بودن میزان محصول علوفه-نتایج موسسات تحقیقاتی روسیه 4/14 درصد افزایش محصول به طور متوسط در 82 منطقه را نشان می دهد.

4- بالا بودن ارزش غذایی علوفه.

5- بالا بودن خوشخوراکی علوفه به علت متنوع بودن نوع گیاهان.

6- به دلیل متفاوت بودن درجه مقاومت گیاهان در مقابل شرایط آب و هوایی و حمله آفات و حشرات، کلیه پوشش از بین نمی رود.

7- پوشش و حفاظت سریع و بهتر خاک.

8- سازگاری بهتر با تغییرات خاک – موقعیت محلی و سر انجام شرایط آب و هوایی.

9- استفاده بیشتر از کلیه طبقات خاک.

10- استفاده چند جانبه از منطقه (تولید علوفه برای دام و حیوانات شکاری).

11- استفاده از گیاهان دیگر به منظور کشت با گونه هایی که بذر آنها گران بوده و یا امکان فراهم کردن بذر آنها برای کشت تمامی منطقه وجود ندارد.