تحقیق در مورد معماری روم

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 21 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

دورة جمهوری

معماری با آن که متون رومی گزارشهایی درخور ستایش از هنر و هنرمندان یونانی به دست می دهد ، در نبود کارهای اصیل یونانی ، ارزش کار یونانیها بسی بیشتر جلوه می کند ، زیرا رومیها در زمینة هنر خاص خود ، حرف چندانی برای گفتن نداشتند ؛ آنان به ندرت نامها را ثبت می کردند و هرگز دربارة سبک بسیاری از هنرمندان که برنامه های جاه طلبانة رومیها را به اجرا درآورده اند و برخی از آنان بسیار مهمند-سخنی نگفته اند . در میان همان نامهای ثبت شدة انگشت شمار ، اغلب نامهای یونانی دیده می شود . شغل هنرمند نقاش یا مجسمه ساز ، از وزن اجتماعی اندکی برخوردار بود ، و ضرورت ساختن نسخه های شبه مکانیکی متعدد ، چه بسا به عزت نفس خاص هنرمندان لطمه زده باشد . در نتیجه ، در میان آثار هنری بی شمار رومی ، هیچ شخصیت بارز هنری درخور سنجش با هنرمندان یونانی سرشناس رخ ننموده است . هنر رومی را به سبب ناشناختگی و خصلبت جمعی آن ، می توان با هنر مصر یا بین النهرین برابر دانست . تنها در زمینة معماری – در نوشته های ویتروویوس معمار مربوط به سدة نخست ق . م شاهد دلبستگی بسیار به مبانی نظری و حتا ضرورت تدوین مجموعه ای پذیرفته شده از دانش معماری هستیم که تازه برای بخش اعظم آن نیز ، ویتروویوس ناگزیر بود به اصطلاحات یونانی پناه ببرد .

به سبب نبود آگاهی عمیق در باب معبد شکوهمند ژوپیتر اپتیموس ماکسیموس که در 69ق . م به تقلید از نمونه های یونانی با ستونهای بلند مرمری و کاشیهای مفرغی پشت بام پوشیده با ورقهای طلای بسیار ، برفراز تپة کاپیتولین بازسازی شده ، ناگزیر باید برای آگاهی از معماری جمهوری روم به نمونه های به نسبت محقری متوسل شد . یکی از این بناها ، ساختمانی برپا از سدة دوم معروف به معبد فورتونا ویریلیس نامی بی مسما – این ساختمان شاید وقف پورتونوس خدای بندرها شده است ، کنار تیبر در رم ساخته شده است . در این بنا بی درنگ عناصری از اصول اتوسک را می توان مشاهده کرد – کرسی ساختمان ، پاگردپله در جلو و رواق ستوندار .اما همین اندازه نیز ، تلاش برای یونانی کردن ساختمان را می توان دید . اینجا نیز همچون سبک یونیک نسبتهای دقیق ، برگرفته از یونان است . حالتی بینابینی نیز مشاهده می شود به این معنا که ستونبند طرفین در پشت معبد به صورت ستونهای توکار اجرا شده و نه با ستونهای آزادی که یونانیان می پسندیدند . این بنای کوچک ، در مقیاس با معماری یونانی مآب ، حالتی سرد و رسمی دارد؛ به ویژه سرستونها از نرمش پذیری سازمند نمونه های یونانی بی بهره است.

نمونه روشن تر از این برای آینده معماری رومی ، معبد گرد معروف به سیبیل نزدیک تیوولی بود . اگرچه این بنا کورنتی ممکن است ، در تحلیل آخر ، از کلبه های مدور رومی الهام گرفته شده باشد ،که برای از آنها به دلایل مذهبی در دوره های امپراطوری بر تپة پالاتین حفظ شده بود ، اما سامان یابی بی واسطه اش را وامدار شکل گنبدی یونانی است . معبد گردتیوولی ویژگی بارزی دارد . حرم آن ، به جای رگه چینی با سنگ که ویژة همة کارهای معماری تاریخی یونانی است ، از بتون ساخته شده است . بتون رومی ، مادة نیمه مایعی که امروزه به کار می رود نبود ، بلکه ترکیبی سفت تر از ریگها و تکه های سنگ همراه ملات بود که در قالبها یا قالبهای چوبی پر می کردند . بتون که شکل می گرفت ، سنگهایی به شکل گوه (و بعد آجرهای تخت) در اطراف آن کار می گذاشتند ، پوسته ای بیرونی چنین شکل می گرفت که هم بتون را نگه می داشت و هم سطح را هنگامی که در معرض دید بود، تزئین می کرد، این شیوه ،که یونانیها گهگاه برای استحکاماتشان در آسیای صغیر از آغاز سدة سوم به کار می بردند ، توسط رومیها در مقیاس عمومی برای معماری پذیرفته شد . به این ترتیب از محدودیتهای پایه و نعل درگاه که از پیش روزگار مصریان بر معماری چیره بود – رها شدند و توانستند بخشهای عظیمی را بدون کمک حایلهای ستونی داخلی ، سرپا نگهدارند . آنها برای نخستین بار توانستند خود فضا را به اصطلاح شکل دهند . از این رو باید گفت که رومیها در این زمینه بیشترین سهم را در معماری جهان دارند . در معماری رومی ، ستون بی درنگ ، حاشیه ای شد ، عنصری که برای تزئین دیوارهای بتونی زمخت به کار می رفت ، مانند قاببندی مرمر یا گچ که اغلب بتون را با آن روکش می کردند . بیشترین ویرانه های رومی ، از پوششهای درخشان خود تهی شده اند ؛ برای دستیابی به اندیشه ای راستین در باب تأثیر اصیل آنها ، باید این ساختمانها را در خیال با تزئینات از میان رفت شان بازسازی کنیم .

چنین پیدا است که رومیها در همان آغاز سدة دوم ق . م ، راه استفاده از امکانهای تازه ای را ه بتون برایشان فراهم کرده بود کشف کردند و معماری خود را نه بر پایة ستونبندیهای راست ، که برفضاهای بازی که اندازه و شکلشان پیوسته متغیر بود ، استوار کردند . آنان همچنین آموختند که چگونه یافته های تازة خود را با احاطة کامل بر آراستین زمین در آمیزند . از این نظر ، مراکز بزرگ شهری ساختة فرمانروایان یونانی مآب در آسیای صغیر، پیشگام بودند . با این همه فضاهای یونانی شده به سبب ستون بندی مستقیم قراردادی محدود می شد و ناهمواری زمین نیز از عاملهای نامساعد بود که بی تناسبی ناخواسته ای را بر معماران تحمیل می کرد . نرمش پذیری بنای بتونی ، آزادی تازه ای برای معماران رومی به بار آورد ، به گونه ای کهتوانیتند با جسارتی خلاف نتایج این کار را در میهن خود به کار بندند .

تحقیق در مورد معماری روم

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 21 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

دورة جمهوری

معماری با آن که متون رومی گزارشهایی درخور ستایش از هنر و هنرمندان یونانی به دست می دهد ، در نبود کارهای اصیل یونانی ، ارزش کار یونانیها بسی بیشتر جلوه می کند ، زیرا رومیها در زمینة هنر خاص خود ، حرف چندانی برای گفتن نداشتند ؛ آنان به ندرت نامها را ثبت می کردند و هرگز دربارة سبک بسیاری از هنرمندان که برنامه های جاه طلبانة رومیها را به اجرا درآورده اند و برخی از آنان بسیار مهمند-سخنی نگفته اند . در میان همان نامهای ثبت شدة انگشت شمار ، اغلب نامهای یونانی دیده می شود . شغل هنرمند نقاش یا مجسمه ساز ، از وزن اجتماعی اندکی برخوردار بود ، و ضرورت ساختن نسخه های شبه مکانیکی متعدد ، چه بسا به عزت نفس خاص هنرمندان لطمه زده باشد . در نتیجه ، در میان آثار هنری بی شمار رومی ، هیچ شخصیت بارز هنری درخور سنجش با هنرمندان یونانی سرشناس رخ ننموده است . هنر رومی را به سبب ناشناختگی و خصلبت جمعی آن ، می توان با هنر مصر یا بین النهرین برابر دانست . تنها در زمینة معماری – در نوشته های ویتروویوس معمار مربوط به سدة نخست ق . م شاهد دلبستگی بسیار به مبانی نظری و حتا ضرورت تدوین مجموعه ای پذیرفته شده از دانش معماری هستیم که تازه برای بخش اعظم آن نیز ، ویتروویوس ناگزیر بود به اصطلاحات یونانی پناه ببرد .

به سبب نبود آگاهی عمیق در باب معبد شکوهمند ژوپیتر اپتیموس ماکسیموس که در 69ق . م به تقلید از نمونه های یونانی با ستونهای بلند مرمری و کاشیهای مفرغی پشت بام پوشیده با ورقهای طلای بسیار ، برفراز تپة کاپیتولین بازسازی شده ، ناگزیر باید برای آگاهی از معماری جمهوری روم به نمونه های به نسبت محقری متوسل شد . یکی از این بناها ، ساختمانی برپا از سدة دوم معروف به معبد فورتونا ویریلیس نامی بی مسما – این ساختمان شاید وقف پورتونوس خدای بندرها شده است ، کنار تیبر در رم ساخته شده است . در این بنا بی درنگ عناصری از اصول اتوسک را می توان مشاهده کرد – کرسی ساختمان ، پاگردپله در جلو و رواق ستوندار .اما همین اندازه نیز ، تلاش برای یونانی کردن ساختمان را می توان دید . اینجا نیز همچون سبک یونیک نسبتهای دقیق ، برگرفته از یونان است . حالتی بینابینی نیز مشاهده می شود به این معنا که ستونبند طرفین در پشت معبد به صورت ستونهای توکار اجرا شده و نه با ستونهای آزادی که یونانیان می پسندیدند . این بنای کوچک ، در مقیاس با معماری یونانی مآب ، حالتی سرد و رسمی دارد؛ به ویژه سرستونها از نرمش پذیری سازمند نمونه های یونانی بی بهره است.

نمونه روشن تر از این برای آینده معماری رومی ، معبد گرد معروف به سیبیل نزدیک تیوولی بود . اگرچه این بنا کورنتی ممکن است ، در تحلیل آخر ، از کلبه های مدور رومی الهام گرفته شده باشد ،که برای از آنها به دلایل مذهبی در دوره های امپراطوری بر تپة پالاتین حفظ شده بود ، اما سامان یابی بی واسطه اش را وامدار شکل گنبدی یونانی است . معبد گردتیوولی ویژگی بارزی دارد . حرم آن ، به جای رگه چینی با سنگ که ویژة همة کارهای معماری تاریخی یونانی است ، از بتون ساخته شده است . بتون رومی ، مادة نیمه مایعی که امروزه به کار می رود نبود ، بلکه ترکیبی سفت تر از ریگها و تکه های سنگ همراه ملات بود که در قالبها یا قالبهای چوبی پر می کردند . بتون که شکل می گرفت ، سنگهایی به شکل گوه (و بعد آجرهای تخت) در اطراف آن کار می گذاشتند ، پوسته ای بیرونی چنین شکل می گرفت که هم بتون را نگه می داشت و هم سطح را هنگامی که در معرض دید بود، تزئین می کرد، این شیوه ،که یونانیها گهگاه برای استحکاماتشان در آسیای صغیر از آغاز سدة سوم به کار می بردند ، توسط رومیها در مقیاس عمومی برای معماری پذیرفته شد . به این ترتیب از محدودیتهای پایه و نعل درگاه که از پیش روزگار مصریان بر معماری چیره بود – رها شدند و توانستند بخشهای عظیمی را بدون کمک حایلهای ستونی داخلی ، سرپا نگهدارند . آنها برای نخستین بار توانستند خود فضا را به اصطلاح شکل دهند . از این رو باید گفت که رومیها در این زمینه بیشترین سهم را در معماری جهان دارند . در معماری رومی ، ستون بی درنگ ، حاشیه ای شد ، عنصری که برای تزئین دیوارهای بتونی زمخت به کار می رفت ، مانند قاببندی مرمر یا گچ که اغلب بتون را با آن روکش می کردند . بیشترین ویرانه های رومی ، از پوششهای درخشان خود تهی شده اند ؛ برای دستیابی به اندیشه ای راستین در باب تأثیر اصیل آنها ، باید این ساختمانها را در خیال با تزئینات از میان رفت شان بازسازی کنیم .

چنین پیدا است که رومیها در همان آغاز سدة دوم ق . م ، راه استفاده از امکانهای تازه ای را ه بتون برایشان فراهم کرده بود کشف کردند و معماری خود را نه بر پایة ستونبندیهای راست ، که برفضاهای بازی که اندازه و شکلشان پیوسته متغیر بود ، استوار کردند . آنان همچنین آموختند که چگونه یافته های تازة خود را با احاطة کامل بر آراستین زمین در آمیزند . از این نظر ، مراکز بزرگ شهری ساختة فرمانروایان یونانی مآب در آسیای صغیر، پیشگام بودند . با این همه فضاهای یونانی شده به سبب ستون بندی مستقیم قراردادی محدود می شد و ناهمواری زمین نیز از عاملهای نامساعد بود که بی تناسبی ناخواسته ای را بر معماران تحمیل می کرد . نرمش پذیری بنای بتونی ، آزادی تازه ای برای معماران رومی به بار آورد ، به گونه ای کهتوانیتند با جسارتی خلاف نتایج این کار را در میهن خود به کار بندند .

تحقیق در مورد معماری روم

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 21 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

دورة جمهوری

معماری با آن که متون رومی گزارشهایی درخور ستایش از هنر و هنرمندان یونانی به دست می دهد ، در نبود کارهای اصیل یونانی ، ارزش کار یونانیها بسی بیشتر جلوه می کند ، زیرا رومیها در زمینة هنر خاص خود ، حرف چندانی برای گفتن نداشتند ؛ آنان به ندرت نامها را ثبت می کردند و هرگز دربارة سبک بسیاری از هنرمندان که برنامه های جاه طلبانة رومیها را به اجرا درآورده اند و برخی از آنان بسیار مهمند-سخنی نگفته اند . در میان همان نامهای ثبت شدة انگشت شمار ، اغلب نامهای یونانی دیده می شود . شغل هنرمند نقاش یا مجسمه ساز ، از وزن اجتماعی اندکی برخوردار بود ، و ضرورت ساختن نسخه های شبه مکانیکی متعدد ، چه بسا به عزت نفس خاص هنرمندان لطمه زده باشد . در نتیجه ، در میان آثار هنری بی شمار رومی ، هیچ شخصیت بارز هنری درخور سنجش با هنرمندان یونانی سرشناس رخ ننموده است . هنر رومی را به سبب ناشناختگی و خصلبت جمعی آن ، می توان با هنر مصر یا بین النهرین برابر دانست . تنها در زمینة معماری – در نوشته های ویتروویوس معمار مربوط به سدة نخست ق . م شاهد دلبستگی بسیار به مبانی نظری و حتا ضرورت تدوین مجموعه ای پذیرفته شده از دانش معماری هستیم که تازه برای بخش اعظم آن نیز ، ویتروویوس ناگزیر بود به اصطلاحات یونانی پناه ببرد .

به سبب نبود آگاهی عمیق در باب معبد شکوهمند ژوپیتر اپتیموس ماکسیموس که در 69ق . م به تقلید از نمونه های یونانی با ستونهای بلند مرمری و کاشیهای مفرغی پشت بام پوشیده با ورقهای طلای بسیار ، برفراز تپة کاپیتولین بازسازی شده ، ناگزیر باید برای آگاهی از معماری جمهوری روم به نمونه های به نسبت محقری متوسل شد . یکی از این بناها ، ساختمانی برپا از سدة دوم معروف به معبد فورتونا ویریلیس نامی بی مسما – این ساختمان شاید وقف پورتونوس خدای بندرها شده است ، کنار تیبر در رم ساخته شده است . در این بنا بی درنگ عناصری از اصول اتوسک را می توان مشاهده کرد – کرسی ساختمان ، پاگردپله در جلو و رواق ستوندار .اما همین اندازه نیز ، تلاش برای یونانی کردن ساختمان را می توان دید . اینجا نیز همچون سبک یونیک نسبتهای دقیق ، برگرفته از یونان است . حالتی بینابینی نیز مشاهده می شود به این معنا که ستونبند طرفین در پشت معبد به صورت ستونهای توکار اجرا شده و نه با ستونهای آزادی که یونانیان می پسندیدند . این بنای کوچک ، در مقیاس با معماری یونانی مآب ، حالتی سرد و رسمی دارد؛ به ویژه سرستونها از نرمش پذیری سازمند نمونه های یونانی بی بهره است.

نمونه روشن تر از این برای آینده معماری رومی ، معبد گرد معروف به سیبیل نزدیک تیوولی بود . اگرچه این بنا کورنتی ممکن است ، در تحلیل آخر ، از کلبه های مدور رومی الهام گرفته شده باشد ،که برای از آنها به دلایل مذهبی در دوره های امپراطوری بر تپة پالاتین حفظ شده بود ، اما سامان یابی بی واسطه اش را وامدار شکل گنبدی یونانی است . معبد گردتیوولی ویژگی بارزی دارد . حرم آن ، به جای رگه چینی با سنگ که ویژة همة کارهای معماری تاریخی یونانی است ، از بتون ساخته شده است . بتون رومی ، مادة نیمه مایعی که امروزه به کار می رود نبود ، بلکه ترکیبی سفت تر از ریگها و تکه های سنگ همراه ملات بود که در قالبها یا قالبهای چوبی پر می کردند . بتون که شکل می گرفت ، سنگهایی به شکل گوه (و بعد آجرهای تخت) در اطراف آن کار می گذاشتند ، پوسته ای بیرونی چنین شکل می گرفت که هم بتون را نگه می داشت و هم سطح را هنگامی که در معرض دید بود، تزئین می کرد، این شیوه ،که یونانیها گهگاه برای استحکاماتشان در آسیای صغیر از آغاز سدة سوم به کار می بردند ، توسط رومیها در مقیاس عمومی برای معماری پذیرفته شد . به این ترتیب از محدودیتهای پایه و نعل درگاه که از پیش روزگار مصریان بر معماری چیره بود – رها شدند و توانستند بخشهای عظیمی را بدون کمک حایلهای ستونی داخلی ، سرپا نگهدارند . آنها برای نخستین بار توانستند خود فضا را به اصطلاح شکل دهند . از این رو باید گفت که رومیها در این زمینه بیشترین سهم را در معماری جهان دارند . در معماری رومی ، ستون بی درنگ ، حاشیه ای شد ، عنصری که برای تزئین دیوارهای بتونی زمخت به کار می رفت ، مانند قاببندی مرمر یا گچ که اغلب بتون را با آن روکش می کردند . بیشترین ویرانه های رومی ، از پوششهای درخشان خود تهی شده اند ؛ برای دستیابی به اندیشه ای راستین در باب تأثیر اصیل آنها ، باید این ساختمانها را در خیال با تزئینات از میان رفت شان بازسازی کنیم .

چنین پیدا است که رومیها در همان آغاز سدة دوم ق . م ، راه استفاده از امکانهای تازه ای را ه بتون برایشان فراهم کرده بود کشف کردند و معماری خود را نه بر پایة ستونبندیهای راست ، که برفضاهای بازی که اندازه و شکلشان پیوسته متغیر بود ، استوار کردند . آنان همچنین آموختند که چگونه یافته های تازة خود را با احاطة کامل بر آراستین زمین در آمیزند . از این نظر ، مراکز بزرگ شهری ساختة فرمانروایان یونانی مآب در آسیای صغیر، پیشگام بودند . با این همه فضاهای یونانی شده به سبب ستون بندی مستقیم قراردادی محدود می شد و ناهمواری زمین نیز از عاملهای نامساعد بود که بی تناسبی ناخواسته ای را بر معماران تحمیل می کرد . نرمش پذیری بنای بتونی ، آزادی تازه ای برای معماران رومی به بار آورد ، به گونه ای کهتوانیتند با جسارتی خلاف نتایج این کار را در میهن خود به کار بندند .

تحقیق در مورد معماری روم

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 21 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

دورة جمهوری

معماری با آن که متون رومی گزارشهایی درخور ستایش از هنر و هنرمندان یونانی به دست می دهد ، در نبود کارهای اصیل یونانی ، ارزش کار یونانیها بسی بیشتر جلوه می کند ، زیرا رومیها در زمینة هنر خاص خود ، حرف چندانی برای گفتن نداشتند ؛ آنان به ندرت نامها را ثبت می کردند و هرگز دربارة سبک بسیاری از هنرمندان که برنامه های جاه طلبانة رومیها را به اجرا درآورده اند و برخی از آنان بسیار مهمند-سخنی نگفته اند . در میان همان نامهای ثبت شدة انگشت شمار ، اغلب نامهای یونانی دیده می شود . شغل هنرمند نقاش یا مجسمه ساز ، از وزن اجتماعی اندکی برخوردار بود ، و ضرورت ساختن نسخه های شبه مکانیکی متعدد ، چه بسا به عزت نفس خاص هنرمندان لطمه زده باشد . در نتیجه ، در میان آثار هنری بی شمار رومی ، هیچ شخصیت بارز هنری درخور سنجش با هنرمندان یونانی سرشناس رخ ننموده است . هنر رومی را به سبب ناشناختگی و خصلبت جمعی آن ، می توان با هنر مصر یا بین النهرین برابر دانست . تنها در زمینة معماری – در نوشته های ویتروویوس معمار مربوط به سدة نخست ق . م شاهد دلبستگی بسیار به مبانی نظری و حتا ضرورت تدوین مجموعه ای پذیرفته شده از دانش معماری هستیم که تازه برای بخش اعظم آن نیز ، ویتروویوس ناگزیر بود به اصطلاحات یونانی پناه ببرد .

به سبب نبود آگاهی عمیق در باب معبد شکوهمند ژوپیتر اپتیموس ماکسیموس که در 69ق . م به تقلید از نمونه های یونانی با ستونهای بلند مرمری و کاشیهای مفرغی پشت بام پوشیده با ورقهای طلای بسیار ، برفراز تپة کاپیتولین بازسازی شده ، ناگزیر باید برای آگاهی از معماری جمهوری روم به نمونه های به نسبت محقری متوسل شد . یکی از این بناها ، ساختمانی برپا از سدة دوم معروف به معبد فورتونا ویریلیس نامی بی مسما – این ساختمان شاید وقف پورتونوس خدای بندرها شده است ، کنار تیبر در رم ساخته شده است . در این بنا بی درنگ عناصری از اصول اتوسک را می توان مشاهده کرد – کرسی ساختمان ، پاگردپله در جلو و رواق ستوندار .اما همین اندازه نیز ، تلاش برای یونانی کردن ساختمان را می توان دید . اینجا نیز همچون سبک یونیک نسبتهای دقیق ، برگرفته از یونان است . حالتی بینابینی نیز مشاهده می شود به این معنا که ستونبند طرفین در پشت معبد به صورت ستونهای توکار اجرا شده و نه با ستونهای آزادی که یونانیان می پسندیدند . این بنای کوچک ، در مقیاس با معماری یونانی مآب ، حالتی سرد و رسمی دارد؛ به ویژه سرستونها از نرمش پذیری سازمند نمونه های یونانی بی بهره است.

نمونه روشن تر از این برای آینده معماری رومی ، معبد گرد معروف به سیبیل نزدیک تیوولی بود . اگرچه این بنا کورنتی ممکن است ، در تحلیل آخر ، از کلبه های مدور رومی الهام گرفته شده باشد ،که برای از آنها به دلایل مذهبی در دوره های امپراطوری بر تپة پالاتین حفظ شده بود ، اما سامان یابی بی واسطه اش را وامدار شکل گنبدی یونانی است . معبد گردتیوولی ویژگی بارزی دارد . حرم آن ، به جای رگه چینی با سنگ که ویژة همة کارهای معماری تاریخی یونانی است ، از بتون ساخته شده است . بتون رومی ، مادة نیمه مایعی که امروزه به کار می رود نبود ، بلکه ترکیبی سفت تر از ریگها و تکه های سنگ همراه ملات بود که در قالبها یا قالبهای چوبی پر می کردند . بتون که شکل می گرفت ، سنگهایی به شکل گوه (و بعد آجرهای تخت) در اطراف آن کار می گذاشتند ، پوسته ای بیرونی چنین شکل می گرفت که هم بتون را نگه می داشت و هم سطح را هنگامی که در معرض دید بود، تزئین می کرد، این شیوه ،که یونانیها گهگاه برای استحکاماتشان در آسیای صغیر از آغاز سدة سوم به کار می بردند ، توسط رومیها در مقیاس عمومی برای معماری پذیرفته شد . به این ترتیب از محدودیتهای پایه و نعل درگاه که از پیش روزگار مصریان بر معماری چیره بود – رها شدند و توانستند بخشهای عظیمی را بدون کمک حایلهای ستونی داخلی ، سرپا نگهدارند . آنها برای نخستین بار توانستند خود فضا را به اصطلاح شکل دهند . از این رو باید گفت که رومیها در این زمینه بیشترین سهم را در معماری جهان دارند . در معماری رومی ، ستون بی درنگ ، حاشیه ای شد ، عنصری که برای تزئین دیوارهای بتونی زمخت به کار می رفت ، مانند قاببندی مرمر یا گچ که اغلب بتون را با آن روکش می کردند . بیشترین ویرانه های رومی ، از پوششهای درخشان خود تهی شده اند ؛ برای دستیابی به اندیشه ای راستین در باب تأثیر اصیل آنها ، باید این ساختمانها را در خیال با تزئینات از میان رفت شان بازسازی کنیم .

چنین پیدا است که رومیها در همان آغاز سدة دوم ق . م ، راه استفاده از امکانهای تازه ای را ه بتون برایشان فراهم کرده بود کشف کردند و معماری خود را نه بر پایة ستونبندیهای راست ، که برفضاهای بازی که اندازه و شکلشان پیوسته متغیر بود ، استوار کردند . آنان همچنین آموختند که چگونه یافته های تازة خود را با احاطة کامل بر آراستین زمین در آمیزند . از این نظر ، مراکز بزرگ شهری ساختة فرمانروایان یونانی مآب در آسیای صغیر، پیشگام بودند . با این همه فضاهای یونانی شده به سبب ستون بندی مستقیم قراردادی محدود می شد و ناهمواری زمین نیز از عاملهای نامساعد بود که بی تناسبی ناخواسته ای را بر معماران تحمیل می کرد . نرمش پذیری بنای بتونی ، آزادی تازه ای برای معماران رومی به بار آورد ، به گونه ای کهتوانیتند با جسارتی خلاف نتایج این کار را در میهن خود به کار بندند .