تحقیق در مورد عمرو عاص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 6 صفحه

 قسمتی از متن .doc : 

عمرو عاص

پدرش عاص بن وائل و مادرش نابغه نام داشت. عمرو عاص از قبیله بنی سهم قریش بود و یکی از دشمنان سرسخت رسول خدا در مکه به شمار می‌رفت. برای آزار پیامبر هفتاد بیت شعر سروده بود و کودکان مکه هنگامی که رسول خدا را می دیدند آن شعرها را با صدای بلند می خواندند و موجب ناراحتی و آزار پیامبر می شدند. از این رو رسول خدا چنین دعا فرمود:«خداوندا! عمرو مرا هجو کرده، ولی من شاعر نیستم و شاعری زیبنده من نیست تا پاسخش را به شعر بگویم. پس او را در برابر هر یک از حروف شعرش هزار بار لعنت کن.هنگامی که نخستین گروه از مسلمانان برای گریز از آزار مشرکان، به حبشه هجرت کردند، بزرگان قریش عمروعاص را به سرپرستی گروهی به حبشه فرستادند تا از نجاشی بخواهد مسلمانان را تسلیم کند؛ ولی نجاشی نپذیرفت و عمرو عاص و همراهانش دست خالی بازگشتند. عمرو عاص از کسانی بود که در مسجدالحرام، شکمبه شتری را بر سر رسول خدا انداختند. وی سرانجام اندکی پیش از فتح مکه در سال هشتم هجری مسلمان شد و به این شرط که بدی‌های گذشته‌اش بخشوده شود با رسول خدا بیعت کرد. پیامبر پس از مسلمان شدن عمرو، او را به فرماندهی سریه ذات السلاسل و پس از آن به جمع‌آوری زکات مردم عمان منصوب کرد. عمروعاص در دوران خلافت ابوبکر و عمر از نزدیک‌ترین افراد به آنان محسوب می‌شد و در فتح شام از فرماندهان سپاه بود. در دوران عمر مدتی والی فلسطین شد و سپس مامور فتح مصر گردید. پس از فتح مصر خودش والی آن جا شد و تا چند سال پس از مرگ عمر در این سمت باقی بود. عثمان او را عزل کرد و او به فلسطین بازگشت. از آن پس عمروعاص در زمره منتقدان عثمان قرار گرفت و به ندرت به مدینه می‌آمد. پس از قتل عثمان به معاویه پیوست و همه‌کاره دستگاه معاویه شد. وی بسیار باهوش و از زیرکان عرب بود و تمام زیرکی و هوش خود را برای مقابله با امام علی علیه السلام به کار گرفت؛ چنان که وی را فتنه‌انگیز اصلی جنگ صفین دانسته‌اند. ماجرای حکمیت نیز با حیله‌ عمروعاص شروع شد و با حیله عمروعاص به فرجام رسید. عمروعاص پس از شهادت محمد بن ابی بکر از سوی معاویه حاکم مصر شد و بر این سمت باقی بود تا در سال 43 هجری درگذشت.

نیرنگى که عمرو عاص به کار برد

عمرو عاص که سخنگوى اعزامى قریش بود، وقتى دید از ماموریت خود نتیجه اى نگرفت و با دست خالى به مکه باز مى گردد،دست به دو نیرنگ جالب زد که یکى به سود خود و دیگرى تا حدى براى انتقام از نجاشى بود.

دسیسه اول این مرد حیله گر این بود که بیم داشت مبادا هنگام بازگشت و در میان کشتى بار دیگر شیرین کارى عمارة بن ولید با او و زنش تجدید شود. به همین جهت وقتى خواست از دربار خارج شود متوجه شد که زنان دربار تحت تاثیر زیبایى عمارة قرار گرفته و فریفته او شده اند و به وى دل بسته اند. او نیز عماره را تحریک کرد که با یکى از خانمها تماس گرفته و هنگام عشقبازى از وى بخواهد شاید آنها نزد نجاشى وساطت کنند.

عمارة نیز که درآمد و رفت چند روزه به دربار نظر مساعد خانمهاى دربار و حتى ملکه را به خود جلب کرده و با آنها تماس برقرار ساخته بود، چندان به آنها نزدیک شد و نظر آنها را جلب کرد که شیشه اى از عطر مخصوص پادشاه را به رسم هدیه به او بخشیدند. عماره نیز آن را به عمروعاص نشان داد. عمروعاص بااطلاع از این معنا بار دیگر از نجاشى وقت خواست و به او گفت: دوست من با ملکه رابطه برقرار ساخته تا جائى که عطر خاص شخص شاه را براى او فرستاده است و هم اکنون در اختیار اوست.

نجاشى دستور داد تحقیق کنند و چون صحت موضوع مسلم شد، گفت: مجازات این مرد خائن این است که او را با ماده سمى خاصى تنقیه کنند، تا عقل خود را از دست بدهد و دیوانه وار رو به بیابانها بگذارد!

همین کار را کردند و عماره جوان زیبا و خوش قد و بالاى قریش و یکى از اعضاى هیات اعزامى مشرکان دیوانه شد و رو به بیابانها نهاد و با حیوانات وحشى مانوس گردید.

او به همین گونه بود تا جماعتى از قبیله او «بنى مخزوم » به حبشه آمدند و از نجاشى اجازه گرفتنداو را پیدا کرده با خود به مکه باز گردانند. وقتى او را یافتند، چندان در نزد آنها بى تابى کرد تا جان داد. به دنبال دستگیرى عمارة بن ولید، عمروعاص و عبدالله بن ابى ربیعه نیز با سرشکستگى و بدون اخذ نتیجه به مکه و نزد مشرکان باز گشتند.( تاریخ یعقوبى - جلد 2 ص 17)

کار دیگرى که عمروعاص کرد وباید آن را الز دسیسه هاى او دانست این بود که سرانجام اذهان درباریان و اسقف هاى نجاشى را نسبت به او مشوب ساخت. عمرو عاص به آنها وانمود کرد که پادشاه حبشه تحت تاثیر سخنان جعفر بن ابیطالب مسلمان شده است، و مانند مسلمانان عقیده دارد که عیساى مسیح بنده خدا است، نه فرزند او، و بدان گونه که نصارا مى پندارد.

این معنا موجب شد که مردى به دعوى سلطنت برخاست و بر ضد نجاشى شورش کرد و کار به جنگ کشید. مسلمانان از این پیشامد سخت ناراحت شدند، و براى اطلاع از سرانجام کار «زبیر بن عوام » را که جوان ترین افراد مهاجران و خود